Prachtig verhaal met onverwachte wendingen dat raakt

Vorig jaar las ik De Ravenjongens van Maggie Stiefvater en eigenlijk was ik meteen weg van de manier waarop zij een verhaal weet te vertellen. Het neerzetten van sterke personages, een vleugje mystiek en een onverwachte plot maakten dat ik snel meer van deze schrijfster wilde lezen. Het was niet De Dromendieven die ik van haar oppakte, maar De Luisteraars. Dat verhaal trok me niet iets meer omdat het over de Tweede Wereldoorlog zou gaan.

June Hudson is general manager van het bijzondere Avallon hotel. Hier worden gasten op een nieuwe manier in de watten gelegd; hun wensen worden namelijk onthouden en uitgevoerd bij een volgend bezoek. Tijdens de Tweede Wereldoorlog krijgt het Avallon een speciale opdracht; het huisvesten van Duitse hoogwaardigheidsbekleders. Maar dat is niet de enige uitdaging waar June voor staat, want zij weet hoe ze de gemoederen rustig kan houden. De vraag is alleen: hoelang kan zij deze taak nog dragen?

Het is even wennen; je maakt uitgebreid kennis met June, haar personeelsleden en de familie Gilfoyle; de eigenaars van het Avallon. Stiefvater schrijft op een zeer toegankelijke manier, maar laat toch al snel veel vragen onbeantwoord, waardoor je gemakkelijk door blijft lezen. Vanaf het moment dat Tucker het hotel binnenstapt, krijgt het verhaal iets meer vaart. Hij, en zijn gezelschap is een bonte bende, maar bijna iedereen die genoemd wordt heeft een duidelijke rol in het verhaal.

Neem Hannelore, de dochter van een van de nazi’s in het Avallon. Een meisje dat niet spreekt, maar wel zingt. Een meisje dat meteen de aandacht van jou als lezer trekt. En niet alleen van jou; ook van June. Stiefvater heeft, zeker in deze verhaallijn, de geschiedenis in het achterhoofd gehouden en daarom raakte deze lijn me tijdens het lezen. Ik wilde per se weten hoe het met Hannelore verder zou gaan.

Maar ook de verhaallijn van Tucker – die ik in het begin absoluut niet sympathiek vond – raakte me. Het maakte duidelijk dat er meer achter het gedrag van iemand kan zitten – en dat weet je als lezer wel, maar deze omslag had ik niet voorzien. De twist die zijn verhaallijn krijgt, zag ik niet aankomen en raakte me diep. Stiefvater weet je als lezer helemaal mee te nemen in zijn verhaal en wellicht komt het daardoor net iets harder binnen.

En dan natuurlijk June, de sterke vrouw, die ooit op de laagste rang begon en zich omhoog werkte als general manager. Degene op wie het hele hotel kan leunen, maar die ook nog een andere verantwoordelijkheid met zich meedraagt. Lange tijd is De luisteraars erg mysterieus over hoe het nu precies zit en het enige wat duidelijk is, is dat het met water te maken heeft. Stiefvater doseert precies genoeg informatie om langzaam het verhaal erachter te begrijpen.

Wanneer het verhaal uiteindelijk tot de climax komt, kun je niet anders dan verder lezen. En wanneer je dan bij het spetterende einde aankomt, had je misschien toch gehoopt op een andere afloop, omdat je stiekem een beetje van het hotel en alle mensen in het Avallon bent gaan houden. Toch moet gezegd worden dat De Luisteraars een bevredigend eind heeft. Een boek dat ik oprecht jammer vond om dicht te slaan. Ik was zelf graag langer in het Avallon gebleven.