Alleen op de wereld

Als Peggy acht jaar is, wordt ze door haar vader meegenomen naar een hut in het bos, in een voor haar vreemd Europees land. Hier zal ze negen jaar lang wonen, in de veronderstelling dat de rest van de wereldbevolking is omgekomen en dat zij en haar vader de enige overlevenden zijn. Zo goed en kwaad als het lukt proberen ze de strenge winters en de warme zomers samen te overleven. Ze komen de dagen door met het zoeken naar voedsel en het spelen op de nep-piano die vader gemaakt heeft. Maar waarom heeft haar vader haar dit aangedaan? Waarom laat hij haar in de waan dat zij de enigen op de wereld zijn? En wie is de mysterieuze Reuben?

Het verhaal begint als Peggy na negen jaar weer terug is in haar ouderlijk huis. Haar moeder woont er nog en ze blijkt ook een broertje te hebben, dat geboren is toen zij en haar vader net weg waren. Het boek verhaalt afwisselend de belevenissen van Peggy in het bos en de gebeurtenissen weer terug in de bewoonde wereld. Het begin is al direct spannend, omdat je dan nog geen idee hebt wat er precies met Peggy gaat gebeuren. En ook de vreemde vriend van haar vader – Oliver- geeft een spannend effect. Wat heeft hij voor invloed op vader gehad en waar is hij gebleven? In de hoofdstukken in het heden lezen we dat Peggy moeite heeft om weer contact te maken met haar moeder, Ute. Het leven in de bewoonde wereld is in de negen jaar gewoon doorgegaan, en ook haar beste vriendin is geen klein meisje meer maar een tienermeid van zeventien. Ook de psychische schade die Peggy heeft opgelopen wordt op een mooie, zelfs spannende manier uitgelegd. En waar is vader nu? Peggy heeft duidelijk nog positieve gevoelens voor hem en als lezer blijf je je lange tijd afvragen wat er met hem gebeurd is.

“Elke ochtend sinds we waren aangekomen had mijn vader een kleine inkeping in de deurpost van die Hütte gemaakt, maar op de zestiende dag besloot hij ermee op te houden.
‘We leven vanaf nu niet meer volgens iemand anders z’n regels van uren en minuten,’ zei hij. ‘Wanneer we moeten opstaan, naar de kerk moeten, naar ons werk moeten.’(…)
‘De datums herinneren ons er alleen maar aan dat onze dagen geteld zijn, hoeveel dichter we elke dag bij de dood komen. Van nu af aan, Ponsje, leven we in het ritme van de zon en de seizoenen.’ Hij tilde me op en draaide me lachend in het rond. ‘Wij hebben ontelbare dagen.’”

De gedeeltes dat Peggy met haar vader in het bos verblijft zijn het mooist. Je wordt echt meegetrokken in het verhaal en je kunt niet anders dan medelijden hebben met, maar ook bewondering hebben voor dit kleine meisje. De natuurbeschrijvingen zijn erg gedetailleerd, zodat je een goede indruk krijgt van de omgeving en hoe ze zich met de planten en dieren in leven moeten zien te houden. Als vader een piano gaat bouwen wordt ook dat stap voor stap uit te doeken gedaan. Dit is wel iets teveel techniek van het goede, maar de piano is wel een rode draad in het leven van Peggy en haar familie.

Onze eindeloze dagen is van begin tot eind spannend, mooi, intrigerend en ontroerend. Het is de debuutroman voor schrijfster Claire Fuller en heeft de Desmond Elliot Prize 2015 gewonnen.