Het meisje in de trein - Paula Hawkins

“Geweldig boek! Dit moet je ook lezen!”, dit is wat het meisje naast me in het vliegtuig zei nadat ik achter het boek vroeg dat ze aan het lezen was. Het meisje in de trein is als het ware een hype geworden. Iedereen heeft er wel al eens van gehoord, als ze het nog niet gelezen hadden natuurlijk. Er zijn maar liefst meer dan 2 miljoen exemplaren verkocht, blijkt dat dit meer is dan Dan Brown toen de ‘Da Vinci Code’ uitkwam. Het staat ook op nummer één in de Vlaamse top tien van de romanverkoop.
Paula Hawkins mag zichzelf de trotse schrijfster noemen van deze bestseller. De 42-jarige Britse auteur heeft dit jaar dan ook de Glamour Award voor de beste schrijver van het jaar gewonnen. Hierbij treed ze in de voetsporen van J.K. Rowling. Paula werd geboren in Zimbabwe waarna ze op zeventien jarige leeftijd naar Londen verhuisde. Daar begon ze, na haar studies, haar carrière als journalist voor ‘The Times’. Dit deed ze voor vijftien jaar, waarna ze een financieel advies boek voor vrouwen, Money Goddess, schreef. Haar carrière als schrijfster vervolgde ze in 2009 toen ze 3 romans schreef, onder de pseudoniem ‘Amy Silver’. Haar doorbraak echter, kwam er pas met dit boek, ‘Het meisje in de trein’.
Rachel pendelt elke weekdag met de trein naar Londen en terug. ‘s Ochtends stopt deze trein voor het rode licht, waardoor ze zicht heeft op enkele huizen. Op een terras van één van deze huizen ziet ze elke ochtend een koppel ontbijten. Ze noemt hen Jess en Jason, het perfecte koppel. Dit perfecte leven valt helaas als een kaartenhuisje in elkaar. Zo krijgt Rachel op een ochtend iets vreemds te zien. Hierdoor raakt ze verwikkeld in het hele gebeuren en in de levens van de betrokkenen.
Zoals de trein die elke dag voor het rood staat, en Rachel die dan naar het ‘perfecte’ koppeltje kijkt, die zij en haar ex-man moeten voorstellen, zo is Rachel haar leven op dat moment ook. Ze is nog altijd niet over haar ex-man heen, ze kan niet verder gaan met haar leven. Na de breuk is ze dan ook volledig ‘ontspoort’, zo is ze een alcoholiste, werkloos en heeft ze weinig geld.
In dit boek krijgen we duidelijk te maken met flashbacks en vertellende-ik-vertellers, maar wat het boek zo speciaal maakt zijn de structuur en de stijl. Dit is het eerste boek, dat ik heb gelezen, waarbij er drie personele vertellers aanwezig zijn. Zo word je meegesleept in het leven van Rachel, Megan en Anna. Vooral Rachel dan, want zij is de protagonist. Tussen deze drie personages weet Hawkins een perfecte balans te vinden, zo wisselt ze op de juiste momenten af van karakter. Ik moet toegeven dat het op het einde best wel snel afwisselde, wat bij mij voor verwarring zorgde. Op een bepaald moment dacht ik dat ik nog in de ogen van Rachel was aan het lezen terwijl ik eigenlijk al terug bij Anna zat.
Deze afwisseling van personages zorgde er mede voor dat ik het boek niet aan de kant kon leggen. Spanning was wel degelijk aanwezig, zo was er juist iets gebeurd met het ene karakter en dan springt ze over naar een ander karakter. Waardoor je niet anders kan dan verder te lezen, ze weet dus wel hoe ze haar lezers moet prikkelen. Zo zorgde ze ook voor de juiste afwisseling van gevoelens. Niet enkel bij Rachel maar ook bij mij. Zo heb ik door heel het verhaal redelijk veel mogelijk daders gehad. Het was als het ware een rollercoaster van gevoelens. Mijn laatste mogelijke dader bleek dan ook te kloppen. Iedereen die ik kende en dit boek had gelezen, zeiden dat ze het einde totaal niet zagen aankomen en dat het een totale verrassing was. Het vreemde hieraan is dat ik het doorhad voor Rachel alles doorhad in het boek, wat ook best wel teleurstellend is. Ach ja, ze is althans in haar opzet geslaagd bij de anderen, en daarbij heb ik zo’n dingen nu eenmaal rap door.
Ondanks het feit dat het geen totale verrassing was vond ik het toch een geslaagd boek! De mysterieuze cover van het boek sprak me enorm aan, daarom heb ik ook achter het boek gevraagd aan het meisje naast me in het vliegtuig, zoals ik al in de inleiding zei. Niet enkel de cover maar ook de titel. “Je kent haar niet. Maar zij weet precies wie jij bent.” Dit is een zinnetje dat perfect bij mij past. Op dat gebied kon ik me perfect in Rachel vinden. Ondanks ik geen werkloze alcoholiste ben, had ik geen moeite om me in haar te verplaatsen. Nog iets dat Hawkins goed heeft gedaan! Er valt dan ook geen leeftijd op dit boek te plakken, iedereen kan het lezen. Misschien één van de redenen waarom het zoveel succes heeft?
Het verbaast me niets dat Dreamworks er al bij de kippen bij was om de filmrechten te kopen. Het is dan ook een perfect boek om er een film van te maken. Ik kijk er alleszins al naar uit! Hopelijk slagen ze erin om net zoals het boek, er een succesfilm van te maken. “Als er een film van komt, waarom zou ik het dan nog lezen?” dat is een vraag waarvan ik zeker ben dat enkelen ze zullen stellen. Het antwoord is simpelweg omdat het kan. Hoe goed de film dan ook mag zijn, het boek zal altijd beter blijven (is dit niet altijd zo?). Des te meer reden dus om hem te lezen voor de film uit is. Zeker en vast een aanrader! Ik weet in ieder geval dat ‘Rachel’ een naam is die me niet enkel zal bij blijven van de televisieserie “Friends” …