Storm luwt nooit.

Ik beken. Het laatste vampierenboek dat ik las, was Twilight. Ik heb er hartelijk om moeten lachen, want eerlijk gezegd past het helemaal in onze tijdgeest om een bloeddorstig monster te overgieten met glitter. Met heimwee dacht ik toen aan de boeken van Anne Rice waarin de getormenteerde zielen van de ondoden bijwijlen ook bitterzoet genoten van het eeuwige leven.

Al bij de eerste bladzijde van Vonnis besefte ik dat Sophia Drenthe het pad met glitters ver links had laten liggen. Ik verwachtte eerlijk gezegd ook niet anders. De heerlijk interne kwelling van Storm, zijn politieke strijd, de genadeloze manier waarop de Gemaakten hem manipuleren,...

De gebeurtenissen vinden bovendien plaats in een prachtige, ouderwets, gelaagde setting die voldoende body heeft om het verhaal te dragen en genoeg inhoudelijk sterke nevenpersonages bevat om die wereld op realistische wijze te vullen. Op geen enkel moment gaat het verhaal vervelen, Roan Storm is er ook de man niet naar om zich rustig bij de haard neer te zetten met een boekje. Hij is een gedreven en koppig man die door blijft gaan, wanneer anderen het al lang hebben opgegeven, dit tot grote ergernis van menig mens en Gemaakte. Nee, deze Storm gaat niet liggen, tenzij hij met geweld wordt neergeslagen en zelfs dan nog...

Ik heb erg genoten van de schrijfstijl en bewonder de prachtige manier waarop de personages beschreven werden. Alleen bij het einde van boek was ik even van de wijs door de snelle afhandeling van de plot (die voor mij toch verrassend was), maar de laatste woorden laten me toch goesting krijgen in méér van dit. Top geschreven!