Lezersrecensie
Fantastische thriller, in zijn twee betekenissen
“Vertrouw dit boek niet, vertrouw dit verhaal niet, vertrouw jezelf niet.” Met het lezen van de achterflap is de toon voor Wat jij niet ziet meteen gezet. Wat lijkt te beginnen als een eeuwenoud liefdesverhaal ontwikkelt zich geleidelijk aan tot een thriller van formaat, voor wie houdt van een stevige portie terloopse fantasie dan toch.
Wat jij niet ziet speelt zich af in hartje Londen waar Louise, een alleenstaande moeder, een romantische avond beleeft met de beeldschone David Martin. Een paar dagen later komt ze erachter dat deze knappe verschijning haar nieuwe baas is, wat zorgt voor een reeks komische momenten. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze toevallig bevriend met Adèle, de minstens even aantrekkelijke echtgenote van David. Wat Louise echter niet weet, is dat ze zo verwikkeld wordt in een web van bedrog dat elke dag een stukje verder wordt gespind.
De Britse Sarah Pinborough heeft zich als schrijfster bewezen op alle vlakken: van het schrijven van zowel volwassenen als YA-boeken tot het maken van scripts voor BBC. Prijzen sleept ze in de wacht als een ekster en met dit boek lijkt ze zowel al haar technische als inhoudelijke ervaring te delen, maar dan ook echt letterlijk. Ze hergebruikt duidelijk thema’s en gebeurtenissen die ook in haar andere verhalen terugkomen en zo krijg je een mengelmoes van wat een fantastische triller is in de twee betekenissen van het woord. Pintborough opent met het onwerkelijke een deur waardoor geen enkele gebeurtenis in het boek nog ondenkbaar lijkt te zijn. Natuurlijk is iets onrealistisch maken een makkelijke weg om de achterliggende verklaring weg te laten. En laat het nu net die verklaringen en aanleidingen zijn waaraan er een chronisch tekort is in het boek. De ommezwaai van liefdesverhaal naar fantasie is dan ook nogal abrupt te noemen. Eén van de hoofdpersonages, de alleenstaande moeder Louise, heeft niet meer nodig dan weeral een stevige wijnconsumptie en het sluiten van haar ogen om bij vele lezers grote vraagtekens op te roepen. Wat er nu juist gebeurd valt moeilijk te omschrijven zonder de clou van het verhaal prijs te geven. Laat het erop houden dat Pinterborough haar inspiratie heeft gehaald bij menig filmmaker.
Wanneer je deze onverwachte wending hebt kunnen accepteren, staat er een geweldige psychologische thriller te wachten om je nieuwe obsessie te worden. Waar de verhaallijn wat onrealistisch kan overkomen, is de uitwerking van de karakters menselijk en gedetailleerd. Hun emoties zijn op alle manieren begrijpelijk te noemen en logischerwijs hun acties en beslissingen ook. Er vallen echter wel vragen te stellen bij het alcoholgebruik van de personages dat verder niet relevant is voor het verhaal. Doorheen het verhaal wordt er zoveel wijn geconsumeerd dat je er zelf duizelig van wordt.
Wat gelukkig wel met mondjesmaat wordt toegediend is de (achtergrond)informatie. Pinterborough gaat zeer zorgvuldig om met wat je te weten komt: nooit overdadig, altijd juist genoeg om de volgende pagina te begrijpen. Voeg hierbij die drie eerste zinnetjes die door je hoofd blijven spoken en het resultaat zijn enkele cliffhangers die je verbieden het boek weg te leggen. Wanneer je dan na 411 pagina’s het eindelijk denkt uitgevogeld te hebben, wordt er plots nog een stevige schep bovenop gedaan. Nog één laatste keer gebruikt Pinterborough haar toverstok om het totaal onverwachte en fantastische uit haar hoed te toveren. Een zeer sterk einde waarbij alle puzzelstukjes in elkaar vallen, dat wel. Je blijft werkelijk verbluft achter. Jammer genoeg vinden sommige lezers die laatste pagina’s eerder een uit de lucht gevallen stuiptrekking. De uiteenlopende meningen worden op internet nog maar eens bewezen door de concurrerende #WTFthatending en #WTFihatethatending.
Of je nu als een blok viel voor het boek, of als je inderdaad niets zag in Wat jij niet ziet, ieder trapte blindelings in de doordachte val die was opgezet. Degene die dat ontkent waarschijnlijk nog het meest. Dit boek zal ongetwijfeld nog uiteenlopende meningen losmaken, maar lezen moet je het zeker.
Wat jij niet ziet speelt zich af in hartje Londen waar Louise, een alleenstaande moeder, een romantische avond beleeft met de beeldschone David Martin. Een paar dagen later komt ze erachter dat deze knappe verschijning haar nieuwe baas is, wat zorgt voor een reeks komische momenten. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze toevallig bevriend met Adèle, de minstens even aantrekkelijke echtgenote van David. Wat Louise echter niet weet, is dat ze zo verwikkeld wordt in een web van bedrog dat elke dag een stukje verder wordt gespind.
De Britse Sarah Pinborough heeft zich als schrijfster bewezen op alle vlakken: van het schrijven van zowel volwassenen als YA-boeken tot het maken van scripts voor BBC. Prijzen sleept ze in de wacht als een ekster en met dit boek lijkt ze zowel al haar technische als inhoudelijke ervaring te delen, maar dan ook echt letterlijk. Ze hergebruikt duidelijk thema’s en gebeurtenissen die ook in haar andere verhalen terugkomen en zo krijg je een mengelmoes van wat een fantastische triller is in de twee betekenissen van het woord. Pintborough opent met het onwerkelijke een deur waardoor geen enkele gebeurtenis in het boek nog ondenkbaar lijkt te zijn. Natuurlijk is iets onrealistisch maken een makkelijke weg om de achterliggende verklaring weg te laten. En laat het nu net die verklaringen en aanleidingen zijn waaraan er een chronisch tekort is in het boek. De ommezwaai van liefdesverhaal naar fantasie is dan ook nogal abrupt te noemen. Eén van de hoofdpersonages, de alleenstaande moeder Louise, heeft niet meer nodig dan weeral een stevige wijnconsumptie en het sluiten van haar ogen om bij vele lezers grote vraagtekens op te roepen. Wat er nu juist gebeurd valt moeilijk te omschrijven zonder de clou van het verhaal prijs te geven. Laat het erop houden dat Pinterborough haar inspiratie heeft gehaald bij menig filmmaker.
Wanneer je deze onverwachte wending hebt kunnen accepteren, staat er een geweldige psychologische thriller te wachten om je nieuwe obsessie te worden. Waar de verhaallijn wat onrealistisch kan overkomen, is de uitwerking van de karakters menselijk en gedetailleerd. Hun emoties zijn op alle manieren begrijpelijk te noemen en logischerwijs hun acties en beslissingen ook. Er vallen echter wel vragen te stellen bij het alcoholgebruik van de personages dat verder niet relevant is voor het verhaal. Doorheen het verhaal wordt er zoveel wijn geconsumeerd dat je er zelf duizelig van wordt.
Wat gelukkig wel met mondjesmaat wordt toegediend is de (achtergrond)informatie. Pinterborough gaat zeer zorgvuldig om met wat je te weten komt: nooit overdadig, altijd juist genoeg om de volgende pagina te begrijpen. Voeg hierbij die drie eerste zinnetjes die door je hoofd blijven spoken en het resultaat zijn enkele cliffhangers die je verbieden het boek weg te leggen. Wanneer je dan na 411 pagina’s het eindelijk denkt uitgevogeld te hebben, wordt er plots nog een stevige schep bovenop gedaan. Nog één laatste keer gebruikt Pinterborough haar toverstok om het totaal onverwachte en fantastische uit haar hoed te toveren. Een zeer sterk einde waarbij alle puzzelstukjes in elkaar vallen, dat wel. Je blijft werkelijk verbluft achter. Jammer genoeg vinden sommige lezers die laatste pagina’s eerder een uit de lucht gevallen stuiptrekking. De uiteenlopende meningen worden op internet nog maar eens bewezen door de concurrerende #WTFthatending en #WTFihatethatending.
Of je nu als een blok viel voor het boek, of als je inderdaad niets zag in Wat jij niet ziet, ieder trapte blindelings in de doordachte val die was opgezet. Degene die dat ontkent waarschijnlijk nog het meest. Dit boek zal ongetwijfeld nog uiteenlopende meningen losmaken, maar lezen moet je het zeker.
2
Reageer op deze recensie
