Aangrijpend

Voor wie volwassen was in de jaren 90 en in België woonde en alles mee beleefde over de verdwenen meisjes en daarna de verschrikkelijke ontknoping door de lugubere vondsten in de tuin van een van de huizen van Marc Dutroux en Michelle Martin is dit een boek dat naar de strot grijpt.

Ik wil me niet wagen aan de afweging of Martin even schuldig is geweest aan de vreselijke feiten die België jarenlang in de ban hebben gehouden en met afgrijzen hebben vervuld, ofwel of zij zo danig door hem was gebrainwasht en zo bang voor hem was dat ze niet anders kon handelen dan ze gedaan heeft.

Ik wil het alleen hebben over het boek dat gebaseerd is op bovenstaande gebeurtenissen, iets wat ik bijzonder moedig vind van Kristien Hemmerechts. Want uiteindelijk is zij als het ware in het hoofd gekropen van Michelle Martin en heeft zij haar - onder de naam Odette - een heel boek lang een monoloog laten afsteken over haar jeugd, over de jeugd van Dutroux, over haar onderwerping aan hem, over haar liefde voor 'haar held' die meer op een verslaving lijkt dan op liefde en later over haar angst voor hem en haar spijt over alles wat er gebeurd is.

Het boek is niet door Michelle zelf geschreven, maar de woorden van de monoloog zijn haar door de auteur in de mond gelegd. Het is dan ook heel goed mogelijk dat die woorden helemaal niet kloppen met hoe Martin zelf terugkijkt op haar leven. M.a.w. het is geen biografie en zo mogen we het ook niet lezen.....
Maar toch.... door dit boek heb ik weer die vreselijke tijden beleefd uit de jaren 90, de tijden waarin België één groot gruwelhuis was.
De vrouw die de honden eten gaf krijgt van mij 4 **** omdat het zo realistisch geschreven is.