Ongelooflijk goed geschreven, maar......

Ik heb er meerdere weken over gedaan om de geschiedenis te lezen van de poging tot etnische zuivering van elke groep mensen die niet overeenstemt met het beeld van de Duitse Übermensch: Joden, zigeuners, psychiatrische patiënten, TBC patiënten, minderbegaafden, en ga zo maar door.
De manier waarop dit gebeurt wordt op een zeer realistische, zelfs misselijk makende, manier beschreven door iemand die erbij betrokken was, Max Aue - een SS-officier - die er moest op toezien dat dit alles tot in de puntjes werd uitgevoerd.
Naarmate het boek en de oorlog vordert is het duidelijk dat Aue psychisch steeds meer in de war raakt door de bevelen die hij moet uitvoeren en de gruwelen waarvan hij getuige moet zijn.
Tegen begin 1945, wanneer de oorlog ten einde loopt en Berlijn vrijwel helemaal verwoest is door bomaanslagen van de geallieerden, wordt duidelijk dat hij in een echte psychose terechtkomt; een toestand waarin hij zelf tot wreedheden komt die hem niet 'eigen' zijn.
De manier waarop de auteur Max Aue heeft neergezet, als ooggetuige, maakt het voor de lezer allemaal zó aanschouwelijk en echt dat het op den duur lijkt alsof hij het zelf heeft meegemaakt.
De Welwillenden is prachtig geschreven, de taal is subliem, maar gevoelige zielen kunnen het maar beter laten liggen.