Feminist ben ik niet geworden

In de inleiding van haar boek schreef Yasmine Schillebeeckx dat ze hoopt dat iedereen zich na het lezen van haar boek 'feminist' zal noemen. Mij heeft ze niet echt kunnen overtuigen.

De eerste twee hoofdstukken: 'Gevangen door vrouwelijkheid' en 'Opgesloten in de mannenkooi' vond ik nog wel boeiend en ik kon me vinden in wat de auteur wilde duidelijk maken: Dat mogelijkheden en gaves niet afhankelijk horen te zijn van het geslacht; dat een jongen best de verpleging in moet kunnen en een meisje treinmachinist moet kunnen worden, zonder meteen als homo of lesbienne te worden gebrandmerkt. [ik ben wel nog altijd van mening dat er wel degelijk verschillen zijn tussen mannen en vrouwen en dat die ook niet hoeven/mogen genegeerd worden]

De hoofdstukken die daarop volgen konden me niet echt meer boeien. De vraag die hoofdstuk vier stelt: 'Overdrijf je niet een beetje?' zou ik volmondig met 'ja' willen beantwoorden, en dat voor zowel de inhoud van het betoog als voor het veelvuldig gebruik van Engelse citaten en terminologie waaraan ik me heel erg geërgerd heb.

Ik kan me vergissen, maar ik kreeg steeds meer de indruk dat Yasmine zelf met een heleboel nare ervaringen zit die ze via haar boek aan de lezer wil opdringen als zijnde algemeen geldend. Daarvoor heeft ze ook gebruik gemaakt van ervaringen van een aantal andere bloggers en Twitters die reageerden op haar column 'Waarom mijn naam niet 'hey sexy' is' Ik vind dit niet echt relevant omdat er geen sprake is van vrouwen die NIET te maken kregen met deze ervaringen of, die er wel mee te maken kregen maar daar geen moeite mee hebben en er dus ook niet op reageerden. Wetenschappelijk onderzoek is dit beslist niet.

Al met al heeft Yasmine, behalve in de eerste hoofdstukken, mij niet echt kunnen raken. Daarna begon het boek me te vervelen en te irriteren. Daarom maar 2**