Wanneer een moeder weer kind wordt.

Met 'Eva' heeft Bregje Bleeker (1970) een ode geschreven aan haar veel te vroeg overleden moeder.
Het is na 'Walrus' haar tweede roman. Beide romans zijn fictief maar gebaseerd op het leven van de auteur: Walrus, op haar relatie met een Amsterdamse hasjhandelaar en Eva, op het veel te korte leven van haar moeder.

Eva is een van de vijf kinderen uit een Brabants katholiek gezin.
Al snel wordt duidelijk dat zij erg goed kan leren en - ondanks het feit dat dit in die tijd niet gebruikelijk was - kon zij gaan studeren. Zij wordt hoogleraar medische wetenschappen maar is ook moeder van twee dochters - waarvan de auteur de jongste is.

Wanneer zij rond haar 50ste voortdurend niet goed in haar vel zit wordt dit aanvankelijk aan vermoeidheid geweten: een gezin en een fulltime baan zoals die van haar is dan ook zeer zwaar voor een vrouw, meent men.

Maar dan blijkt er meer aan de hand te zijn: ze blijkt een hersenziekte te hebben die haar snel geestelijk én fysiek doet aftakelen.

In Eva beschrijft Bregje zowel de jeugd als de latere aftakeling - ten gevolge van een zeldzame hersenaandoening - van haar moeder.

Maar wat belangrijker is, de zeer moeilijke tijd waar Eva én Bregje doorheen moeten blijkt voor hen beiden een zeer belangrijke levensles te bevatten: beiden zijn opgegroeid in de mening dat perfect zijn maar net goed genoeg is. Zelfs tijdens haar ziekteproces meent Eva dat alles beter zal worden als zij beter haar best doet.

Later, ondanks of juist dank zij de ziekte van Eva, leren zij allebei dat perfect zijn helemaal niet hoeft en dat juist niet perfect zijn prachtige momenten van geluk in zich kan dragen.

Dit alles wordt door de auteur verteld in een eenvoudige taal zonder emotionele uitbarstingen die van dit boek een tranentrekker zouden maken. Het is een ode geworden voor een sterke vrouw door haar eveneens sterke dochter.

Ik heb het Eva met bewondering voor beide vrouwen gelezen en gaf het boek vier sterren.