Een boekje om te koesteren

Mensen zonder uitstraling, debuut van Jente Postuma.
De titel roept al meteen vragen en verwachtingen op. Wat zijn dat, 'mensen zonder uitstraling'?
De tekening op de cover, waarvan de inkt ietwat is uitgelopen en de blauwe letters binnenin het boek geven daar al even een voorproefje van. Het gaat om mensen die - vrijwel onopgemerkt - door het leven glijden.

De auteur beschrijft verschillende episodes uit het leven van de ik-persoon, soms als kind, soms als dochter van een aan kanker stervende moeder - die zelf weer een dochter is van Jehova's getuigen - en een vader-psychiater, - die zelf ook niet veel uitstraling heeft en raad geeft die hij niet op zichzelf toepast - , dan weer als geliefde en vrouw van Arthur en later als moeder van Bobje.

In elke setting wordt op een schrijnende manier ingezoomd op een bepaalde irritante gewoonte van één van de personages waar je je als lezer als het ware zelf aan gaat ergeren, of om moet lachen.
[De cruesli kraakte tussen zijn kiezen. Zo nu en dan ging zijn mond op en dicht, wat smakgeluiden veroorzaakte .... ]
[Voor ik hem (Arthur) leerde kennen, ging ik even om met een man die op zijn nagels beet. De nagels gooide hij op de grond of in de vuilnisbak]
[Ik deelde een kamer met een vrouw die steeds haar neus ophaalde tijdens het huilen]

Mensen komen en gaan in de verschillende hoofdstukken, maar je bent ze ook zó weer vergeten na een paar pagina's; ze hebben immers 'geen uitstraling' waardoor ze blijven hangen. Doorheen elke zin is de eenzaamheid van de ik-figuur voelbaar; ondanks het feit dat ze mensen ontmoet die een rol spelen in haar leven lijkt het toch alsof er nooit - op een dieper niveau - contact ontstaat tussen de verschillende personages.

Toch heb ik Mensen zonder uitstraling met plezier gelezen omdat Jente Postuma met een vlotte, makkelijk te lezen en vaak ook wel humoristische pen heeft geschreven. 4 sterren voor dit bijzondere boekje.