Intelligente politiespeurneuzen uit Kopenhagen

Wanneer er in Engeland een nieuwe tv-serie wordt opgenomen, trekken ze er een blik open en staan de acteurs in de rij. Van goede kwaliteit. In het hoge noorden van Europa heeft Zweden het patent op auteurs van niveau. Inmiddels lijkt die ‘aandoening’ echter voor zowat elk Scandinavisch land op te gaan. Voor het gemak hoort Denemarken daarbij.
Na kwalitatief wat minder werk, lijkt Jussi Adler-Olsen zich met zijn Serie Q moeiteloos te scharen onder de toppers. Het is nog kort geleden dat De vrouw in de kooi (deel 1) uitkwam, nu is daar reeds een nieuw boek rond de tegendraadse politieman Carl Morck en diens speurdersteam uit Kopenhagen.
Razendknap weet Adler-Olsen vanaf het begin een drietal verhaallijnen uit te zetten.
De lezer kan niets anders dan vermoeden dat alles met elkaar te maken heeft. Zo is daar allereerst de schijnbaar aan lager wal geraakte Kimmie die wraak wil en in zekere zin moet nemen. Haar doelwit: enkele stinkend rijke ex-kostschoolknapen die iets vreselijks hebben uitgevreten.
Wat dat is, is de derde poot van de plot van De fazantenmoordenaars – waar die titel op slaat is al vroeg klip en klaar -: de vondst van de stoffelijke resten van een broer en zus die jaren terug, in 1987, op beestachtige wijze zijn vermoord. Maar welke rol speelt Kimmie in het verhaal? En hoe zit het met de man die al voor de dubbele moord veroordeeld is? Immers, hierdoor lijkt het een afgesloten zaak te zijn.
Bij de aanvang van De fazantenmoordenaars is het een aantal jaren later – hoeveel precies blijft tot aan het einde onduidelijk – en Morck c.s. moeten tegen de klippen op gaan om de zaak op te lossen. Nadat Morck op geheimzinnige wijze de moordzaak op zijn bureau heeft gekregen, doen zijn tegenspelers er alles aan hem tegen te werken. Ze weten daarbij zijn bazen zover te krijgen hem van de zaak af te halen. Hoe, lees daarvoor De fazantenmoordenaars, het is waarlijk een meeslepende moordgeschiedenis die diverse keren een wending neemt.
Jussi Adler-Olsen schetst zijn personages, met name hun karakter, met verve. Direct is duidelijk of er sympathie te koesteren valt voor de hoofdrolspelers of dat met een gevoel van walging hun belevenissen en daden gevolgd dienen.
De dialogen zijn van hoog niveau en de personages bij Adler-Olsen zijn altijd interessant. Of ze nu goed of slecht zijn, bij de politie werken of dat hun activiteiten onderzoek vergen door de wetshandhavers.
De fazantenmoordenaars – de titel maakt duidelijk hoe creatief de auteur is - doet bijna smachten naar meer. Het is gelukkig duidelijk dat er wat te verwachten is in de nabije toekomst. Immers, achterin deze misdaadroman staat reeds de omslag van het derde deel: De noodkreet in de fles.