Letterlijk leesplezier

De debuut-thriller met de onmogelijke titel De dode die met z’n tweeën was is uit colère geschreven. De thrillerliefhebber Pierreux vond in het Vlaamse aanbod maar moeilijk zijn gading. ‘Wat we zelf doen, doen we beter,’ moet hij gedacht hebben. Ik ga hem geen grootspraak onder de neus wrijven. Ik heb genoten van elke letter in zijn boek. Het heeft me hardop laten lachen, het bezorgde me een krop in de keel, plaatsvervangende schaamte en woede, zelfs het “verrek, ik had het kunnen weten”-moment onbrak niet. Het boek verveelt geen nanoseconde. De aankondiging van Pierreuxs volgende De overvallers die met z’n drieën waren behoedde me na pagina 414 voor het spreekwoordelijke zwarte gat. U denkt waarschijnlijk dat ik overdrijf. Misschien een beetje. Feit is dat ik glim van trots dat een Vlaming er opnieuw in geslaagd is een stevige, heldere verhaallijn te combineren met interessante, markante personages en dat dan nog doet in een taalkundig sterke stijl.

De dode die met z’n tweeën was speelt zich af in de mondaine badstad Knokke. Luk Borré, ‘de niet altijd even sympathieke Knokse speurder‘, maakt sinds kort deel uit van het politiekorps. Meer nog dan de verdwijning van een wulpse kampeerster of een vreemde inbrakengolf, houdt de vraag wie de immense lottopot won de agenten in de ban. Een dreigbrief aan het adres van Graaf Burgemeester Lippens zorgt ervoor dat korpsoverste Mangels ei zo na de noodtoestand afkondigt. Die lijkt al helemaal gerechtvaardigd als eenzelfde dreigbrief gevonden wordt bij een vermoorde baron en zijn chauffeur. Samen met zijn collega’s spit Borré het zaakje uit, terwijl hij privé probeert een evenwicht te vinden tussen passie en jaloezie. Borré leeft namelijk samen met Rena, die regelmatig transformeert in luxe call-girl Miranda. Haar inkomsten zorgen ervoor dat Borré boven zijn stand kan leven. Dat roept heel wat vragen op bij zijn collega’s. Brigadier Stefaan Athenus, professionele partner van Luk, durft vrij en vrank te vragen waar zijn rijkdom vandaan komt. Prachtig zoals Pierreux beschrijft hoe onze speurder zijn collega op een ander spoor zet. Pierreux maakt overigens van alle personages markante persoonlijkheden. Soms karikaturaal, soms met veel inleving en diepgang. Ik verheug me er nu al op ze in een volgend boek opnieuw tegen te komen.

Zijn er dan geen minpunten aan dit schitterend boek? Toch wel. Een paar. Hoewel het niet voor mezelf opgaat, kan ik me voorstellen dat sommige lezers bepaalde passages te grof zullen vinden. Het gaat dan niet om bloederige moordscènes, maar om gesprekken die de politie-agenten onderling voeren. Misschien ziet niet iedereen er de humor van in om een ongeruste, dikke man in trainingspak een “prachtig exemplaar van het toeristenras in campingsmoking” te noemen. Voor de gevoelige lezer: dit is een eerder onschuldig voorbeeldje. Verder vond ik sommige ingrepen van de korpsoverste of daden van Borré en Athenus weinig realistisch. Mocht het er écht zo aan toe gaan, dan zou de inspectie van de politie toch wel ingrijpen. Denk ik. Hoop ik. Een laatste minpuntje betreft de cover. Hoewel ik hem lekker mysterieus en goed bij het boek vind passen, vraag ik me nog steeds af wat dat donkere ding is onder de letters “REUX”. Een mondaine windzak?

Rest mij de sterrentoekenning. De verhaallijn, gebruikte taal, markante persoonlijkheden in combinatie met het ervaren leesplezier, soms erg letterlijk, dwingen me tot vijf sterren. Dat is een oordeel op emotionele basis. Rationeel zou ik een ster minder geven omwille van sommige onwaarschijnlijke acties. Vandaag volg ik mijn hart. Vijf sterren. En dat het vervolg er snel mag komen.