Humor, spanning en emoties

Harlan Coben is een begrip. Hij begon de verovering van thrillerminnend Amerika in de jaren negentig met de Myron Bolitar-serie. Die sloeg in ons taalgebied niet bijster aan, maar zijn stand alones des te meer. Niemand vertellen, Spoorloos en Geen tweede kans waren stuk voor stuk pareltjes van pageturners waarmee Coben zijn naam stevig vestigde. Met zijn nieuwste boek, Eens beloofd, keert hij terug naar zijn roots. Myron Bolitar is back en maakt verdomd veel kans om ook bij ons razend populair te worden.

Eens beloofd is het zesde Bolitarboek, en daardoor bestaat een heel verleden dat de meeste Nederlandstalige lezers niet kennen. Dat is absoluut geen probleem. Coben last genoeg flashbacks in die maken dat je het verhaal prima kan volgen. In Eens beloofd  hoort Myron twee tienerdochters van vrienden tegen elkaar zeggen dat ze bij een stomdronken maat in de auto stapten. Voor hij het zelf goed en wel beseft, laat Myron de meiden beloven om hem te bellen als ze ooit dringend verlegen zitten om een lift. Maakt niet uit waar, maakt niet uit wanneer. Een paar weken later al krijgt Myron midden in de nacht een telefoontje. Aimee Biel, dochter van zijn vrienden, heeft hem nodig. Myron pikt haar op en zet haar af op de plaats waar ze wil. De volgende dag is Aimee vermist en Myron de laatste die haar zag.

Vanaf die dag belandt Bolitar in een draaikolk gebeurtenissen. Met een geweldig laconieke flair en de hulp van een bont gezelschap vrienden houdt hij zich daarin staande. Het levert onvergetelijk grappige scènes op en Eens beloofd is dan ook vooral een erg humoristisch boek. Natuurlijk verliest een rasauteur als Coben spanning en emoties niet uit het oog. Beide zijn ruimschoots en op een niet geforceerde manier aanwezig. Wat voel je als je soulmate en eerste echte liefde trouwt met een ander? Wat stel je je als ouder voor bij de toekomst van je kind en hoe ver ben je bereid te gaan om die toekomst zeker te stellen? Hoe groot is de druk bij de jeugd om te slagen in het leven en hoe voelt ze zich daarbij? Al deze, en nog vele andere vragen komen langszij in de spannende speurtocht naar wat er met Aimee gebeurde.

De kers op de taart vormen de sprankelende dialogen, die, à propos, werkelijk schitterend vertaald zijn. Coben verstaat de kunst om zelfs onuitgesproken dingen in een gesprek aan de oppervlakte te brengen. Het maakt dat je als lezer het gevoel krijgt dat je deel uitmaakt van het boek en als vanzelf ga je mee gniffelen, mee puzzelen, mee twijfelen… Het boek stopt op pagina 382 en dat is eigenlijk het enige minpunt. Het had nog hoofdstukken en hoofdstukken door moeten gaan. Laten we hopen dat Myron snel een andere zaak vindt om zijn tanden in stuk te bijten.