In de veronderstelling dat een thriller werkelijk elk zintuig doet tintelen van spanning, stapte ik onlangs de boekhandel binnen om een dergelijk boek aan te schaffen. Op kwalitatief gebied was het aanbod niet zo bijster uitgebreid. Uiteindelijk koos ik voor Het leugenspel; een psychologische thriller van Roderick Anscombe.
Op de achterflap kreeg ik een inleiding op het verhaal en een summiere kennismaking met de auteur. Tot mijn grote verbazing bleek Roderick Anscombe hetzelfde beroep uit te oefenen als Paul Lucas, het hoofdpersonage: beiden zijn ze forensisch psychiater. Het lijdt dus geen twijfel dat het boek met de grootste deskundigheid is neergepend, maar hier wringt volgens mij het schoentje. Niettegenstaande het feit dat de dialogen uitermate levendig uitgewerkt zijn, zal de psychologische waarde ervan enkel herkend worden door kenners. Voor vaklui inzake psychologie zal die herkenbaarheid beslist een troef zijn, maar minder fortuinlijk is de voorspelbaarheid. Hierdoor ebt de spanning halverwege het boek volledig weg en blijft de lezer wat op zijn honger zitten. Maar net zoals bij een vloedgolf het water eerst wegtrekt om daarna met volle kracht toe te slaan, komt het verhaal pas in de laatste hoofdstukken écht goed op gang. De lezer wordt opnieuw gespijsd wanneer de zielenroerselen een climax bereiken en hij inzage krijgt hoe de teerlingen precies geworpen zijn in het leugenspel.
Een cocktail van geduld een achtergrondkennis rond het onderwerp is dus nodig om het boek te appreciëren. Helaas zijn die ingrediënten nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd.