Een trefzekere en meeslepende roman waar muziek in zit

Monique van Roosmalen flikt het weer. Net als in ‘Dankbare kinderen huilen niet’ weet ze in haar nieuwe boek ‘De gesloten piano’ personages van vlees en bloed te creëren die je na aan het hart gaan liggen. Door haar toon, timing en verbeeldingskracht zitten we hen dicht op de huid. Het doen en laten van de personages weet Van Roosmalen zo trefzeker in woorden te vatten –soms op tragikomische wijze- dat je al snel iemand uit je directe omgeving erin denkt te herkennen.
Daarnaast is het een verhaal dat een tijdsbeeld schetst van liefde en loyaliteit door de decennia heen. Ook al snijdt Van Roosmalen daarbij stevige onderwerpen aan, nergens wordt het zwaar en nooit strooit ze met clichés. Met een alledaags beeld is ze in staat een innerlijk conflict van haar hoofdpersonage bij de lezer invoelbaar te maken:

‘Je ouders hebben me uit je hoofd gepraat, dat kan ik begrijpen, maar toch niet uit je hart, Leonie, niet uit je hart, dat is onmogelijk. Hoe zou ik me zo in je vergist kunnen hebben?’
In de haard viel een houtblok om. Ik sloeg mijn ogen neer, boog mijn hoofd om mijn wanhoop te verbergen.
‘Je vergist je’, zei ik.

Twee geliefden die verder afzonderlijk zullen opbranden.
Dit boek is een aanrader voor lezers die in een boek willen verdwijnen.