Recensie Hermetisch zwart

In L'Oeuvre au noir (hermetisch) zwart, wordt het leven van Zénon gevolgd. Het speelt zich af in de 16e eeuw. Zénon is de bastaardzoon van een dochter van een rijke koopman, die met haar broer in haar ouderlijke huis leeft. Als buitenechtelijk kind is voor hem de enige manier om carrière te maken een kerkelijke carrière. Hij wordt daarom ook geschoold door kerkelijke instanties en uiteindelijk gaat hij filosofie studeren in Leuven. Zénon kiest uiteindelijk niet voor een kerkelijke carrière. Henri-Maximilien, zijn neef met wie hij opgroeid, is voorbestemd om zijn vader op te volgens als koopman, maar ook hij kiest zijn eigen weg en gaat wordt soldaat in legers van verschillende vorsten. De neven zijn dus moderne mensen die hun eigen weg kiezen en kiezen voor individualiteit, hun lot zelf in handen nemen en zelf nadenken en zich niet druk maken over maatschappelijke conventies.
Zénon begint zijn onafhankelijkheid al in zijn vroeg jeugd: hij maakt kennis met een barbier-chirurgijn en een uitvinder-chemicus en daarmee wordt Zénon een allround wetenschappen: filosoof, alchemist, medicus. Hij trekte de wereld in, maar zijn anti-dogmatisme, zijn atheïsme/agnostisme en zijn ideeën in het algmeen, brengen hem vaak in de problemen met de autoriteiten. Na jaren rondgereisd te hebben in heel Europa, het midden-oosten en noord-Afrika, keert hij terug naar Brugge. Daar leeft hij nog 6 jaar onder een valse naam, tot hij uiteindelijk door de autoriteiten wordt opgepakt en in de gevangenis gegooid, beschuldigd van atheisme, het helpen van protestante vluchtelingen, ketterij, sodomie en nog een aantal zaken die in die tijd niet door de beugel konden. De doodstraf wacht hem...........
Het boek neemt je mee naar een heleboel historische gebeurtenissen in de 16e eeuw: de godsdienst oorlogen, de Opstand van de Nederlanden tegen de Filips II, het kortstondige rijk van de wederdopers in Münster, de pest, de vervolgingen van ketters, maar ook naar het leven van de mensen, waar het contrast tussen mensen die leven volgens de tradities en de mensen die al ware 'renaissance' mensen zijn mooi wordt getoond.
Zelf heb ik het boek in het Frans gelezen en er een flinke kluif aan gehad...en dan had ik het nog relatief gemakkelijk, omdat ik bekend ben met de historische feiten. Het taalgebruik van Marguerite Yourcenar is moeilijk: veel archaische woorden en veel moeilijke uitdrukkingen die niet veel voorkomen in het alledaagse Frans. Als je je middelbare school Frans wilt ophalen, kun je beter voor een ander boek kiezen en deze gewoon in het Nederlands lezen. Doordat het verhaal me bleef boeien, ook door het precies en mooie taalgebruik van de schrijfster, heb ik het toch met heel veel plezier gelezen. Een absolute aanrader, vooral ook voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis.

De herinneringen van Hadrianus, van dezelfde schrijfster, ligt ook nog, in het Frans, op mijn NTL stapel, maar eerst ga ik even iets gemakkelijkers lezen.