Recensie Laatste mazurka

Een geschiedenisles en roman in een. Het beschrijft een eeuw van een aristocratische familie, een familie met ongelooflijke rijkdom, maar ook van nut voor de maatschappij en de armen. Een familie met stukgelopen huwelijken, persoonlijk leed, een paar dappere vrouwen, connecties die hen oorlogstijd doorhielpen. Een reis door Europa, een leven op de vlucht, maar ook mensen die bleven en onderdak boden.
Het boek is met liefde geschreven en ik kon bijna niet geloven dat de schrijver uiteindelijk schrijft: "ik wist dat er verschillen bestonden tussen degenen die in Polen woonden en degenen zoals ik, die in het Westen leefden. Maar tijdens ons verblijf op Rudnik merkte ik hoe diepgaand deze verschillen waren. Er was zoveel gepraat over de democratisering van Polen dat ik aangenomen had dat Stas, Sophie en de anderen zich zouden aanpassen"
Het "oordeel" dat hij daarna velt vond ik typisch Westers en met weinig begrip.
Het verbaasde mij zeer omdat ik denk dat het boek juist een bijdrage zou kunnen leveren aan het begrip voor de houding, de mentaliteit en bewustzijn van het huidige Polen.