Recensie Groene zomer

Een debuutroman, altijd spannend. Het bijzondere is dat de hoofdpersoon, Luc Franken, in de bovenlaag van het verhaal al een aantal jaren vermist wordt. Dat we zijn verhaal toch kunnen volgen, is te danken aan een doosje met brieven die hij schreef aan zijn compagnon. Deze brieven komen in handen van zijn toenmalige vriendin en zo worden we gewaar hoe de gebeurtenissen in het verleden hebben plaatsgevonden.

Bart Kingma vertelt het verhaal in een mooie stijl, weet de spanning (je wilt toch weten wat er is gebeurd) goed te doseren, waardoor je blijft doorlezen. Een paar kritische opmerkingen zijn er wel te maken. Zo is de stijl van de genoemde brieven soms wat te literair. Het zijn immers brieven aan zijn compagnon (samen hadden ze een reclamebureau) en het lijkt me dat je aan je zakenpartner vrij zakelijk blijft. Daar komt bij dat je intieme details van je liefdesleven in een dergelijke vorm voor jezelf houdt. Toch stoort het taalgebruik daar niet te veel, het boek blijft boeien. Een andere opmerking is dat mensen in dit boek wel vaker 'zomaar' van het toneel verdwijnen. Je vraagt je af waar ze zijn gebleven. Aan de andere kant is het natuurlijk ook weer zo dat er op deze manier wat ruimte overblijft voor de lezer, ook niks mis mee.

Qua sfeer doet het een beetje denken aan 'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker. Niet verkeerd voor een debuut, lijkt me. Erg benieuwd naar de opvolger!