Recensie Meneer Chartwell

Er zijn reeds vele boeken geschreven met als hoofdthema “depressie”. Je kan ze lezen in de vorm van fictie en non-fictie. Beiden hebben hun nut en dragen bij om “depressiviteit” te leren begrijpen en bespreekbaar te maken. En toch blijft dit thema nog steeds in een taboe sfeer hangen!?! Wie het aandurft aan zijn baas te vertellen dat hij last heeft van of kampt met periodes van depressiviteit zal niet steeds op begrip kunnen rekenen. Veelal riskeert men om een stempel opgeplakt te krijgen die mogelijks te pas en te onpas zal gebruikt worden om je handel en wandel te verklaren. Uit persoonlijke ervaringen weet ik hoe moeilijk het is om aan een derde duidelijk te maken wat het is om depressief te zijn, hoe je een depressieve persoon het best kan benaderen, wanneer dringt de noodzaak aan professionele hulp zich op,….
Vandaar dat ik de debuutroman Van Rebecca Hunt een geslaagde roman wil noemen. Ze geeft aan depressiviteit een vorm: een grote- logge - erg kamervullende hond. Door het gedrag van deze hond, Meneer Chartwell, kan je als lezer aanvoelen hoe beklemd, geremd, gekortwiekt een depressieve persoon zich voelt. Origineel gevonden…?!? Hunt is voor dit idee dank verschuldigd aan Winston Churchill die zijn periodes van depressiviteit "Black Dogs" noemde. Hunt slaagt er ook in het verschil duidelijk te maken tussen depressiviteit die als het ware in de genen zit ingebakken en een latente periode van depressiviteit waaruit je nog kan ontsnappen. Ook maakt ze duidelijk dat niet alle gedachten als reële feiten moeten gezien worden. Rebecca Hunt heeft een haarscherp observatievermogen wat ze op een levendige soms wat te bloemige manier weergeeft in haar schrijfstijl. Een boek meer dan het lezen waard!!!