uitgebreide en aparte schrijfstijl

Laat mijn hand niet los is een literaire thriller waarbij een, op het eerste gezicht, ideaal ogend echtpaar samen met hun dochtertje geniet van een heerlijk zonvakantie op het eiland Réunion. Tot dat Liane even naar hun hotelkamer gaat en vervolgens zolang weg blijft dat haar man Martial besluit te gaan kijken waar zijn vrouw blijft. Al snel wijst de plaatselijke politie hem aan als hoofdverdachte en besluit Martial samen met zijn dochtertje te vluchten, maar waar vlucht je heen als je op een eiland zit….

In het begin van het verhaal maak je als lezer kennis met diverse personages, de auteur stelt je voor aan het echtpaar, hun dochtertje, het hotelpersoneel en de politie van het eiland. Stuk voor stuk personages die uitgebreid beschreven worden. Dat is even wennen, maar geeft het boek wel zijn karakter. Het boek is ingedeeld in tijdzones en in elke zone kijk je mee over de schouder van één van de personages. Zo passeren op een originele manier Martial, zijn dochter, het personeel van het hotel en politie om de beurt de revue. Het verhaal voert je mee naar de ontknoping en probeert de auteur je herhaaldelijk op het verkeerde been te brengen.

Tijdens het lezen stuit je regelmatig op woorden/begrippen zoals katisch ( mooi meisje), bourik (idioot) en gramoune (omaatje), van deze woorden kun je achter in het boek de betekenis op zoeken, (of je kiest ervoor de woorden te laten voor wat ze zijn, dat leest in elk geval een stuk vlotter). Toch geven deze woorden naast de beschrijvingen over het eiland het boek meer diepgang en kun je door deze slimme combinatie van spanning, de personages van het eiland, de cultuur en een stukje geschiedenis bijna de sfeer van het tropische eiland proeven.

Laat mijn hand los is, eenmaal gewend aan de uitgebreide en aparte schrijfstijl, zeker de moeite waard.