Bombast en opportunisme

Dat Jeroen Brouwers uitstekend schrijven kan, heeft hij in het
verleden meermalen bewezen. De jongste roman 'Het hout' is echter
een toonbeeld van gezwollen taalgebruik en overtrokken situaties.
Brouwers meende op de publiciteitsgolf van gehaat kindermisbruik
mee te moeten drijven en verzon daarom een verhaal van een
broeder-surveillant die van meet af aan een weifelend kloosterling
was, die bij zijn surveillancetaken vreselijke misstanden
waarneemt en die bij tandartsenbezoek in het naburige
dorp verliefd wordt op een jonge vrouw met wie hij al snel het
bed deelt. Deze weifelende en later uittredende broeder spreekt de
taal van Jeroen Brouwers die vaak ordinaire straattaal is. Geen
monnik die zulke grove taal in zijn mond neemt, geen monnik die zo
laf toeziet hoe een overste zich vreselijk wreed vergrijpt aan
jonge jongetjes. Kortom, een hysterisch aandoende roman met veel
vals sentiment. Puur opportunisme van een schrijver die al geruime
tijd drooggevallen was.