Lezersrecensie
vriendschap en identiteit
Murakami geeft het leven kleur met zijn boeken.Zoals ook
de schilderijen van Matisse kleur geven aan het leven.
In " de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn
pelgrimsjaren"beschrijft Mutakami de zoektocht van de hoofdpersoon
Tsukuru.In zijn mooie toegankelijke stijl geeft Murakami deze
zoektocht weer, die probeert het verleden te ontraadselen. Tsuruku
vormde met vier anderen een hechte vriendengroep op de Middelbare
School. Zij vertellen elkaar alle verhalen en doen een B.S.O
project, wat de onderlinge vrienschap alleen maar versterkt.
Tsuruku gaat na de Middelbare School in Tokyo studeren en volgt zijn passie voor stations. Hij krijgt een baan als ingenieur bij de Spoorwegen. Alle vrienden blijven in hun Nagoya wonen. Af en toe keert hij terug naar zijn woonplaats en de vrienschap blijft bestaan. Opeens wordt Tsukuru echter verstoten uit deze hechte vriendengroep. Dit brengt een grote schok bij hem teweeg. Het boek begint met deze periode "vanaf juli van zijn tweede jaar aan de universiteit tot januari van dat jaar daarop was er geen moment van zijn leven dat Tsuruku Tazaki niet aan de dood dacht"UIteindelijk pakt hij de draad van zijn leven weer op en wordt ingenieur. Na een paar liefdesrelaties ontmoet hij Sala in Tokyo. Zij geeft hem de opdracht om de ware toedracht van de verbroken vriendschap te onderzoeken. Zo begint zijn pelgrimstocht naar de waarheid. Hij gaat op zoek naar de vier vrienden, "zwartje","witje","rooie"en "blauwe".Het zijn allemaal ontroerende ontmoetingen. Iedereen heeft zijn eigen levensverhaal. Vooral zijn reis naar Finland en zijn ontmoeting met Eri wordt mooi beschreven.
Als lezer word je in het verhaal getrokken. Het is bedwelmend en ontroert ieder moment. Met de verstilde pianomuziek van Liszt op de achtergrond raakt Murakami het gevoel van heimwee en verlangen. Op de laatste bladzijde schrijft hij"Niet alles is met het verstrijken van de tijd verdwenen".
De symboliek in het boek, de extra vinger,de jazzpianist en de ontmoetingen met Haida in het zwembad vereist wellicht nog een nadere zoektocht naar de precieze betekenis. Het is een prachtig boek.
Het is de zoektocht van de eenling naar zijn identiteit.
Tsuruku gaat na de Middelbare School in Tokyo studeren en volgt zijn passie voor stations. Hij krijgt een baan als ingenieur bij de Spoorwegen. Alle vrienden blijven in hun Nagoya wonen. Af en toe keert hij terug naar zijn woonplaats en de vrienschap blijft bestaan. Opeens wordt Tsukuru echter verstoten uit deze hechte vriendengroep. Dit brengt een grote schok bij hem teweeg. Het boek begint met deze periode "vanaf juli van zijn tweede jaar aan de universiteit tot januari van dat jaar daarop was er geen moment van zijn leven dat Tsuruku Tazaki niet aan de dood dacht"UIteindelijk pakt hij de draad van zijn leven weer op en wordt ingenieur. Na een paar liefdesrelaties ontmoet hij Sala in Tokyo. Zij geeft hem de opdracht om de ware toedracht van de verbroken vriendschap te onderzoeken. Zo begint zijn pelgrimstocht naar de waarheid. Hij gaat op zoek naar de vier vrienden, "zwartje","witje","rooie"en "blauwe".Het zijn allemaal ontroerende ontmoetingen. Iedereen heeft zijn eigen levensverhaal. Vooral zijn reis naar Finland en zijn ontmoeting met Eri wordt mooi beschreven.
Als lezer word je in het verhaal getrokken. Het is bedwelmend en ontroert ieder moment. Met de verstilde pianomuziek van Liszt op de achtergrond raakt Murakami het gevoel van heimwee en verlangen. Op de laatste bladzijde schrijft hij"Niet alles is met het verstrijken van de tijd verdwenen".
De symboliek in het boek, de extra vinger,de jazzpianist en de ontmoetingen met Haida in het zwembad vereist wellicht nog een nadere zoektocht naar de precieze betekenis. Het is een prachtig boek.
Het is de zoektocht van de eenling naar zijn identiteit.
1
Reageer op deze recensie