Verdwaald tussen nacht en dag

Bezorgd vraagt een kleine uil zich af waarom de zon niet gaat schijnen zoals anders iedere ochtend. Dat hij zelf de oorzaak is van zijn verwarring heeft hij niet in de gaten. Na zijn nachtelijke tocht komt hij niet op zijn eigen plekje in zijn boom terecht maar, slaapdronken als hij is, neemt hij de verkeerde afslag en wandelt over een tak een zolder binnen. Een donkere zolder vol met speelgoed en meubilair. Uil gaat daar op zoek naar de zon en vindt warempel een grote spiegel met als lijst een gouden stralenkrans. Dat moet de zon zijn, maar waarom schijnt hij niet? Uil is bekommerd en verzint oplossingen om de zon aan het schijnen te krijgen. Tot grote vreugde van hemzelf en van alle speelgoeddieren gaat hem dat nog lukken ook. 

De dag dat de zon geen zin had is een verhaal dat een appèl doet op je fantasie vergelijkbaar met het verbeeldingsvermogen dat je nodig hebt om te genieten van de sprookjes en verhalen van Andersen. Die verhalen worden met veel woorden verteld. In dit prentenboek wordt veel overgelaten aan de paginagrote illustraties die je gefascineerd bekijkt, maar waarvan je het toch wat complexe verhaal niet zonder haperingen kunt afleiden. Daarvoor heb je tekst nodig. De teksten bij de illustraties zijn echter vrij minimaal en bieden niet voldoende ondersteuning om het verhaal op een vloeiende manier in je op te nemen. Dat is jammer. Niettemin is het verhaal zelf subliem bedacht. 

De ervaring laat zien dat dit boek voor kleuters te moeilijk is terwijl je wel zou kunnen denken dat het bij hen past als je dit kloeke boek met prachtige illustraties in handen krijgt. Het aandoenlijke uiltje, het speelgoed op de zolder, de huisjes, trapjes en muizen zijn grappig en aantrekkelijk voor hen om te bekijken en bij te fantaseren. De kern van het verhaal zal de meeste kleuters ontgaan. Met een zesjarige ligt dat al anders, zeker met een begeleidende en voorlezende ouder. Samen begrijpen ze wat het probleem van het uiltje is en hoe hij dat wil oplossen. Misschien zijn beiden zo opmerkzaam dat er al vermoedens over de afloop van het verhaal ontstaan als ze in de gaten hebben hoe de lichtinval op de zolder verandert. Een kind met een nuchter tijdsbesef zou kritische vragen kunnen stellen, maar de dromertjes zullen met plezier net zo verdwalen tussen nacht en dag, donker en licht, als het verdwaalde uiltje. 

De illustraties in schildertechniek zijn meesterlijk en spannend vanuit diverse perspectieven opgezet. Peter-Paul Rauwerda heeft al veel boeken geïllustreerd, meestal voor oudere kinderen. Dit is zijn eerste prentenboek. Dat is ook het geval voor de auteur Mirjam Enzerink die tekstschrijver is. De dag dat de zon geen zin had is het resultaat van een idee voor een verhaal dat lang bij haar heeft liggen wachten. Het begon ooit door een opmerking van haar zoontje die zich na een donkere dag afvroeg wanneer de zon zin zou krijgen om te gaan schijnen. Het eindigt met dit prentenboek waarin een ijverig uiltje probeert een spiegel te activeren om een zon te zijn.