Lezersrecensie
De Appeltaart van Hoop
21 april 2016
De Appeltaart van Hoop is een ontroerend boek welke ik iedereen aan kan raden! Het is een boek over vriendschap, depressie, hoop en liefde. En natuurlijk overheerlijke appeltaart!
Oscar en Meg zijn elkaars buren en zijn beste vrienden. Ze kletsen elke dag vanuit hun ramen met elkaar, hebben veel met elkaar meegemaakt en ze kennen elkaar door en door. Megs verdriet is dan ook groot wanneer haar ouders besluiten om voor een half jaar naar Nieuw-Zeeland te verhuizen. Oscar bakt een appeltaart voor Meg, waardoor ze het uiteindelijk toch goed vindt om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, en vertrekt. Meg en Oscar hadden elkaar beloofd elkaar elke dag te schrijven, en wanneer er een nieuw meisje in het huis van Meg komt te wonen, verteld hij het meteen aan Meg. Het lijkt allemaal perfect te gaan, maar blijft dat altijd zo?
Paloma is het nieuwe buurmeisje van Oscar. Ze is knap, populair en, wanneer je haar beter leert kennen, een erg venijnig meisje dat, wanneer ze niet krijg wat ze wil, nare streken uithaalt. Oscar is te naïef om dit in te zien en valt regelrecht in haar val. Hij raakt depressief, zo erg zelfs dat hij geen andere uitweg ziet dan zelfmoord. Toen Meg te horen kreeg dat Oscar vermist was, keerde ze meteen terug naar huis. Ze gelooft niet dat hij écht dood is en gaat op zoek naar antwoorden.
De personages leer je erg goed kennen, waardoor je je erg goed in kon leven in de karakters. Je leest het boek namelijk vanuit twee perspectieven. Die van Meg en die van Oscar. Ik snapte de acties en de frustraties van de hoofdkarakters erg goed. Ik leefde zo met ze mee, dat ik ’s nachts zelfs droomde dat ik ruzie kreeg met één van de karakters uit het boek, Paloma, omdat ik haar nogal een kreng vond. Voortaan even twee keer nadenken voordat ik een boek lees voor het slapen gaan. Maar ja, het boek is ook zo lastig weg te leggen…
Lezen op een lege maag is ook geen aanrader. De bijzondere appeltaarten die Oscar bakt worden zo gedetailleerd besproken dat je zelf ook ontzettend veel trek krijgt in een stukje appeltaart. Ik vond het zo’n ontroerend verhaal dat de appeltaarten van Oscar anderen een positieve kijk op de wereld konden geven. En ergens is dat natuurlijk ook zo, want je voelt je toch soort van gelukkig wanneer je een heerlijk stuk eten opeet. Vooral wanneer je die zomaar gekregen hebt iemand, zonder dat diegene er iets voor terug wilt.
Leuke details in het boek zijn onder andere de vele doodles in het boek van stukjes appeltaart, de zee en enveloppes. Ook is het boek niet opgedeeld in hoofdstukken, maar in “stukjes appeltaart”. Ergens deden deze details, in combinatie met het relatief grote lettertype, me denken aan de opbouw van een kinderboek. Dat betekend niet dat dit boek alleen voor kinderen is. Ik vind het juist een boek dat alle leeftijden aan zal spreken.
Kortom! Die vijf sterren zijn dik verdient!
Volledige recensie is te lezen op mijn blog:
https://readinge.wordpress.com/2016/04/21/recensie-de-appeltaart-van-hoop/
Oscar en Meg zijn elkaars buren en zijn beste vrienden. Ze kletsen elke dag vanuit hun ramen met elkaar, hebben veel met elkaar meegemaakt en ze kennen elkaar door en door. Megs verdriet is dan ook groot wanneer haar ouders besluiten om voor een half jaar naar Nieuw-Zeeland te verhuizen. Oscar bakt een appeltaart voor Meg, waardoor ze het uiteindelijk toch goed vindt om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, en vertrekt. Meg en Oscar hadden elkaar beloofd elkaar elke dag te schrijven, en wanneer er een nieuw meisje in het huis van Meg komt te wonen, verteld hij het meteen aan Meg. Het lijkt allemaal perfect te gaan, maar blijft dat altijd zo?
Paloma is het nieuwe buurmeisje van Oscar. Ze is knap, populair en, wanneer je haar beter leert kennen, een erg venijnig meisje dat, wanneer ze niet krijg wat ze wil, nare streken uithaalt. Oscar is te naïef om dit in te zien en valt regelrecht in haar val. Hij raakt depressief, zo erg zelfs dat hij geen andere uitweg ziet dan zelfmoord. Toen Meg te horen kreeg dat Oscar vermist was, keerde ze meteen terug naar huis. Ze gelooft niet dat hij écht dood is en gaat op zoek naar antwoorden.
De personages leer je erg goed kennen, waardoor je je erg goed in kon leven in de karakters. Je leest het boek namelijk vanuit twee perspectieven. Die van Meg en die van Oscar. Ik snapte de acties en de frustraties van de hoofdkarakters erg goed. Ik leefde zo met ze mee, dat ik ’s nachts zelfs droomde dat ik ruzie kreeg met één van de karakters uit het boek, Paloma, omdat ik haar nogal een kreng vond. Voortaan even twee keer nadenken voordat ik een boek lees voor het slapen gaan. Maar ja, het boek is ook zo lastig weg te leggen…
Lezen op een lege maag is ook geen aanrader. De bijzondere appeltaarten die Oscar bakt worden zo gedetailleerd besproken dat je zelf ook ontzettend veel trek krijgt in een stukje appeltaart. Ik vond het zo’n ontroerend verhaal dat de appeltaarten van Oscar anderen een positieve kijk op de wereld konden geven. En ergens is dat natuurlijk ook zo, want je voelt je toch soort van gelukkig wanneer je een heerlijk stuk eten opeet. Vooral wanneer je die zomaar gekregen hebt iemand, zonder dat diegene er iets voor terug wilt.
Leuke details in het boek zijn onder andere de vele doodles in het boek van stukjes appeltaart, de zee en enveloppes. Ook is het boek niet opgedeeld in hoofdstukken, maar in “stukjes appeltaart”. Ergens deden deze details, in combinatie met het relatief grote lettertype, me denken aan de opbouw van een kinderboek. Dat betekend niet dat dit boek alleen voor kinderen is. Ik vind het juist een boek dat alle leeftijden aan zal spreken.
Kortom! Die vijf sterren zijn dik verdient!
Volledige recensie is te lezen op mijn blog:
https://readinge.wordpress.com/2016/04/21/recensie-de-appeltaart-van-hoop/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
