Vooral heel veel haast....

Non-fictie literatuur is een genre wat mij nog niet heel bekend is en daarom was ik ook heel nieuwsgierig naar dit boek in de leesclub.
Ik had al kort iets gehoord over Ingeborg en haar verhaal over haar ziekte, raakte mij heel diep.
Een jonge moeder van een peuter en een baby. En dan krijg je ineens epileptische aanvallen met een vernietigende diagnose: hersentumor. Ongeneeslijk en niet volledig te verwijderen.
Haar boek gaat over hoe ze omgaat met deze diagnose en wat het met haar omgeving, werk en met haar huwelijk in het bijzonder doet.

De schrijfstijl is vlot te noemen, er wordt veel humor genoemd en termen als powerhuilen lieten mij wel lachen. Situaties in het openbaar die hilarisch waren. Helaas maakte de vlotte schrijfstijl en het gehaaste vertellen het voor mij moeilijk echt goed de ziekte en de ware emoties te voelen.

Ik was voorbereid op een emotioneel verhaal waarin Ingeborg ons deelgenoot zou maken van haar diepste gevoelens en emoties en haar persoonlijke strijd met haar ziekte. Ik heb gehuild bij Kluuns Komt een vrouw bij de dokter. Dat boek nam me echt mee. Dat verwachtte ik bij dit boek ook. Ik ben hier lichtelijk in teleurgesteld. Nu en ik een gevoelsmens en huil bij zielige films, programma's op tv en emotionele boeken, maar ik betrapte mezelf erop dat ik naar mate het boek vorderde, ik lichtelijk geïrriteerd raakte over haar daden. Ik zal hier verder niet over uitwijden.

Maar toch begrijp ik de titel wel. Levenshaast. Want wat doe je als je een doodsvonnis krijgt en je niet weet hoe lang je hebt. Je altijd al een gehaast leven lijdt en nu nog meer gas geeft. Vluchtgedrag?
Ik hoop in ieder geval dat ze nog lang van haar gezin mag genieten. En geniet van haar leven in een lagere versnelling met minder levenshaast.