Een geschiedenis van mensen die je wilt kennen.

Laat ik vooropstellen dat ik eigenlijk geen liefhebber ben van autobiografieën. Het boek van Bronja Prazdny werd me aangeraden door een vriendin die er nogal van onder de indruk was en daarom heb ik besloten me eraan te wagen. Gelukkig maar. De stijl en toon van Prazdny wordt in de inleiding meteen neergezet en het is een stijl die me meer dan bevalt: oprecht, scherp, snel, openhartig maar nergens sentimenteel. Dat laatste punt is een prestatie als het gaat om een onderwerp dat zo diep met het wezen van de schrijfster is verweven. Bronja Prazdny is een kind van vluchtelingen, inderdaad. Maar Bronja Prazdny is ook iemand die niet dweept met slachtofferschap of vals sentiment.

Het boek greep me bij de keel en fascineerde tot het eind. De vele namen in het boek heb ik niet allemaal kunnen (en willen) onthouden, maar dit doet niets af aan het verhaal dat Prazdny vertelt. Het geeft niet alleen een openhartige inkijk in de ziel van een tweede generatie vluchteling, maar is bovendien een gedetailleerde familiegeschiedenis van mensen die je wilt leren kennen. Absolute aanrader.