verhaal dat bij je blijft

Kertesz zat in de kampen Buchenwald, Zeitz en Auschwitz, waar dit boek over gaat.
Wrang om te zeggen, maar hij heeft er mooi over geschreven. Ik vind dat razend knap.
Het is vanuit het perspectief van een veertienjarige. Zo schrijft hij b.v. dat hij iets vreemd vindt "maar niet weet waarom". Hij kan begrip opbrengen voor de politieagent die hem oppakt, denkt in de ogen van de kampbewaarder tevredenheid en misschien zelfs trots te zien op zijn inzet bij het werk, vindt uiteindelijk alles in het concentratiekamp wel logisch als je er wat langer over denkt, etc. etc.
Hierin kan je misschien ook lezen hoe hij zich moreel probeert te wapenen tegen de werkelijkheid, hoe hij probeert te overleven.
Kertesz schrijft het helder, kort en bondig op, als een feitenverslag, daardoor komen de emoties bij zijn verhaal bij de lezer nadrukkelijk binnen.
Aan het eind van het boek heeft hij, als overlevende, een gesprek met een journalist. Hierin vat hij samen wat het is om in een kamp te hebben gezeten en ook wat het niet is.
Dit vormt een indrukwekkend einde van een buitengewoon boek.
Het is één van die boeken die je bij blijft.