Lezersrecensie
Niets is minder waar
'De schotse literatuursensatie'
“Je laat je kind achter bij de buren. Iedereen doet dat. Maar op een dag gaat het mis.”
Een confronterende situatie waar je als alleenstaande moeder liever niet oog in oog met komt te staan.
Kom je spelen?, is de debuutroman van de schotse schrijfster, Louise Millar. Het boek, geschreven in 2012, heeft als oorspronkelijk Engelse titel, ‘The Playdate’. Millar begon haar carrière als freelance co-redacteur voor magazines en kranten en schopte het uiteindelijk tot hoofdredacteur bij Marie Claire. Naast ambitie had ze dus ook nog eens talent en ervaring in overvloed. Al snel werd het boek een grote revelatie in de literatuurwereld, een succes in meer dan 10 landen. Het boek is ondertussen al aan zijn vijfde druk. Bovendien kreeg het boek enkele sublieme beoordelingen toegekend zoals onder andere: ‘Ik begon te lezen en kon niet meer stoppen … Dit boek speelt in op de diepste angsten van elke moeder. Een Must Read!’, een citaat van Sophie Hannah. Het is dus zeker niet de laatste keer dat we van haar zullen horen.
Drie vrouwen, alle drie wonend in dezelfde straat in het hartje van Londen, leven elk in hun eigen, geheimzinnige wereldje. Cally en Suzy zijn beide twee jonge moeders die door de jaren heen een sterke band hebben opgebouwd. Cally, alleenstaand en moeder van een dochtertje Rae, dat kampt met gezondheidsproblemen krijgt daarbij enorm veel steun van de gehuwde Suzy, die welgeteld drie kinderen op de wereld heeft gezet. Wanneer de nieuwe buurvrouw, Debs met haar kersverse echtgenoot Jez de straat intrekt, kent het verhaal een keerpunt. Debs’ haar verleden ziet er namelijk niet zo rooskleurig uit als ze durft te beweren en almaar meer problemen uit haar verleden komen op het toneel. Bovendien komt de vriendschap tussen Cally en Suzy sterk onder druk te staan.
Uiteindelijk begint Cally weer als geluidsdesigner bij haar voormalige baas om haar leven weer op de rails te krijgen. Werk en opvang combineren is geen gemakkelijk karweitje, gelukkig staan Suzy’s en Debs’ deur altijd open om te helpen. Maar is het wel zo verstandig om je kind achter te laten bij de buurvrouw? Of bij de nieuwe lerares?
Kom je spelen? is een typisch vrouwenboek dat de nadruk legt op vrouwen met kinderen. De titel “Kom je spelen?” is een verwijzing naar de ontvoering van Rae. Hannah en zij zijn beste vriendinnen, twee handen op één buik. Maar onderweg naar het verjaardagsfeestje van Hannah, ontvoert Suzy de kleine Rae en probeert haar te doden. Allemaal uit jaloezie. Kom je spelen? is een literaire roman, maar ook wel een beetje een psychologisch drama. Je kan dus zeggen dat de thematiek van het verhaal vriendschap is, maar anderzijds ook het leven als alleenstaande vrouw. Je komt als lezer in aanraking met het wel en wee van de vrouwen en hun onderliggende relaties. Millar kiest ervoor een afwisselend gebruik van verschillende perspectieven te hanteren, waardoor het inlevingsvermogen van de lezer alsmaar maar groter wordt. Bovendien ontstaat er een hechte band tussen jou en de personages. Het hoofdpersonage is Callie, ze is geschreven vanuit de ik-verteller. Zij komt voor een dilemma te staan of ze nu wel of niet opnieuw gaat werken. Haar dochtertje Rae heeft gezondheidsproblemen en bovendien komt Cal vaak terecht in bikkelharde discussies met haar ex-man, Tom. De andere twee protagonisten, Debs en Suzy zijn geschreven vanuit een ander standpunt, de personele verteller. Je ziet en voelt met hun mee.
Het onderscheid tussen de nevenfiguren en bijfiguren ligt moeilijker.
De belangrijkste nevenfiguren zijn in mijn ogen Callie’s dochtertje, Rae, Callie’s ex, Tom, Debs’ echtgenote, Allen en Jez, de man van Suzy. Hannah en haar moeder zijn dan weer bijfiguren. De 350 pagina’s tellende literaire thriller bestaat uit maar liefst 58 hoofdstukken. De hoofdstukken zijn kort maar bondig en elk gewijd aan een ander personage. Het zorgt voor spanningsopbouw waardoor je een totaalbeeld krijgt van hun dagdagelijkse handelingen en geheimen. Zo kom je als lezer oog in oog te staan met de gevoelens en gedachten van Callie. Een ander voorbeeld is Debs, een geheimzinnige vrouw die al heel wat op haar kerfstok zou hebben. Maar is dit effectief zo? Millar zet je bijna heel het verhaal op een verkeerd spoor. Door haar verleden en psychische problemen niet meteen aan het daglicht te brengen, creëert Louise een spanning. Qua spanningsopbouw, kiest Millar dus voor een spitsvondige aanpak. In de loop van het verhaal krijgt de lezer af en toe enkele hints voorgeschoteld. Vaak zijn deze hints vaag en onduidelijk, maar naar het einde toe wordt de puzzel compleet. Ze kiest dus voor een mix van emotionele -en literaire spanning.
Het verhaal speelt zich af in het hartje Londen. Louise heeft bewust voor deze locatie gekozen aangezien zij zelf met haar drie kinderen en echtgenote in het bruisende Londen woont.
Toch kan je het boek niet een echte pageturner noemen, het verhaal is vooral een beschrijving van de verschillende personages. De eerste 250 pagina’s verliepen moeizaam en gaven je niet echt een thrillergevoel, maar dankzij de tot-in-de-kleinste-details uitgeschreven beschrijvingen, kon je het boek onmogelijk wegleggen. Na een stroeve start, kreeg het boek eindelijk een andere wending met een verrassend plot. Het boek begon te lezen als een trein, de ene cliffhanger was nog maar net gepasseerd of de andere stond al voor de deur. Daarnaast ben ik wel een liefhebber van haar schrijfstijl. Ze maakt het de lezer erg aangenaam door gebruik te maken van flashbacks en duidelijke beschrijvingen betreffend het verleden. Ook haar taalgebruik is zeer gevarieerd, al valt ze af en toe in herhaling. De verteltijd en vertelde tijd waren goed in evenwicht.
Binnen twee dagen was mijn roman van 350 pagina’s volledig rond. En laten we zeggen dat ik verre van een boekenwurm ben.
Naar mijn interpretatie probeert Millar ons duidelijk te maken dat het als alleenstaande vrouw niet altijd van een leien dakje loopt. Rekeningen en facturen stromen binnen, maar geld groeit niet zomaar op je rug. Hals over kop een nieuwe oppas zoeken? Je zou niet de eerste zijn die in zo’n chaotische situatie een verkeerde beslissing maakt.
Alles samen kan ik zeggen dat het boek niet in mijn top 3 zal komen te staan. Ondanks de geringe interactie, maakten de ervaringen van Louise zoals geheimzinnigheid en bedrog dat ik toch een beetje gekluisterd bleef aan het boek. Een echt kippenvel moment had ik niet, maar tot op het einde van het verhaal zet ze je op een verkeerd been waar je als lezer helemaal in tuimelt.
“Kom je spelen?”, een boek dat je laat wegdromen op een luie zondagavond, de meerderheid van de vrouwen zal er van smullen. Maar terecht een literaire thriller van formaat voor mij? Nee, dat niet.
Bibliografie:
- Literatuurplein. (geen jaartal van publicatie). Kom je spelen?. Geraadpleegd op 18 oktober 2015
via http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=854895
- Louise Millar (2015). About.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, via http://www.louise-millar.com/about
- Louise Millar (2015). Books.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, viahttp://www.louise-millar.com/books/the-playdate
- Louise Millar (geen jaartal van publicatie). Authors & illustrators.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, via http://www.panmacmillan.com/author/louisemillar
“Je laat je kind achter bij de buren. Iedereen doet dat. Maar op een dag gaat het mis.”
Een confronterende situatie waar je als alleenstaande moeder liever niet oog in oog met komt te staan.
Kom je spelen?, is de debuutroman van de schotse schrijfster, Louise Millar. Het boek, geschreven in 2012, heeft als oorspronkelijk Engelse titel, ‘The Playdate’. Millar begon haar carrière als freelance co-redacteur voor magazines en kranten en schopte het uiteindelijk tot hoofdredacteur bij Marie Claire. Naast ambitie had ze dus ook nog eens talent en ervaring in overvloed. Al snel werd het boek een grote revelatie in de literatuurwereld, een succes in meer dan 10 landen. Het boek is ondertussen al aan zijn vijfde druk. Bovendien kreeg het boek enkele sublieme beoordelingen toegekend zoals onder andere: ‘Ik begon te lezen en kon niet meer stoppen … Dit boek speelt in op de diepste angsten van elke moeder. Een Must Read!’, een citaat van Sophie Hannah. Het is dus zeker niet de laatste keer dat we van haar zullen horen.
Drie vrouwen, alle drie wonend in dezelfde straat in het hartje van Londen, leven elk in hun eigen, geheimzinnige wereldje. Cally en Suzy zijn beide twee jonge moeders die door de jaren heen een sterke band hebben opgebouwd. Cally, alleenstaand en moeder van een dochtertje Rae, dat kampt met gezondheidsproblemen krijgt daarbij enorm veel steun van de gehuwde Suzy, die welgeteld drie kinderen op de wereld heeft gezet. Wanneer de nieuwe buurvrouw, Debs met haar kersverse echtgenoot Jez de straat intrekt, kent het verhaal een keerpunt. Debs’ haar verleden ziet er namelijk niet zo rooskleurig uit als ze durft te beweren en almaar meer problemen uit haar verleden komen op het toneel. Bovendien komt de vriendschap tussen Cally en Suzy sterk onder druk te staan.
Uiteindelijk begint Cally weer als geluidsdesigner bij haar voormalige baas om haar leven weer op de rails te krijgen. Werk en opvang combineren is geen gemakkelijk karweitje, gelukkig staan Suzy’s en Debs’ deur altijd open om te helpen. Maar is het wel zo verstandig om je kind achter te laten bij de buurvrouw? Of bij de nieuwe lerares?
Kom je spelen? is een typisch vrouwenboek dat de nadruk legt op vrouwen met kinderen. De titel “Kom je spelen?” is een verwijzing naar de ontvoering van Rae. Hannah en zij zijn beste vriendinnen, twee handen op één buik. Maar onderweg naar het verjaardagsfeestje van Hannah, ontvoert Suzy de kleine Rae en probeert haar te doden. Allemaal uit jaloezie. Kom je spelen? is een literaire roman, maar ook wel een beetje een psychologisch drama. Je kan dus zeggen dat de thematiek van het verhaal vriendschap is, maar anderzijds ook het leven als alleenstaande vrouw. Je komt als lezer in aanraking met het wel en wee van de vrouwen en hun onderliggende relaties. Millar kiest ervoor een afwisselend gebruik van verschillende perspectieven te hanteren, waardoor het inlevingsvermogen van de lezer alsmaar maar groter wordt. Bovendien ontstaat er een hechte band tussen jou en de personages. Het hoofdpersonage is Callie, ze is geschreven vanuit de ik-verteller. Zij komt voor een dilemma te staan of ze nu wel of niet opnieuw gaat werken. Haar dochtertje Rae heeft gezondheidsproblemen en bovendien komt Cal vaak terecht in bikkelharde discussies met haar ex-man, Tom. De andere twee protagonisten, Debs en Suzy zijn geschreven vanuit een ander standpunt, de personele verteller. Je ziet en voelt met hun mee.
Het onderscheid tussen de nevenfiguren en bijfiguren ligt moeilijker.
De belangrijkste nevenfiguren zijn in mijn ogen Callie’s dochtertje, Rae, Callie’s ex, Tom, Debs’ echtgenote, Allen en Jez, de man van Suzy. Hannah en haar moeder zijn dan weer bijfiguren. De 350 pagina’s tellende literaire thriller bestaat uit maar liefst 58 hoofdstukken. De hoofdstukken zijn kort maar bondig en elk gewijd aan een ander personage. Het zorgt voor spanningsopbouw waardoor je een totaalbeeld krijgt van hun dagdagelijkse handelingen en geheimen. Zo kom je als lezer oog in oog te staan met de gevoelens en gedachten van Callie. Een ander voorbeeld is Debs, een geheimzinnige vrouw die al heel wat op haar kerfstok zou hebben. Maar is dit effectief zo? Millar zet je bijna heel het verhaal op een verkeerd spoor. Door haar verleden en psychische problemen niet meteen aan het daglicht te brengen, creëert Louise een spanning. Qua spanningsopbouw, kiest Millar dus voor een spitsvondige aanpak. In de loop van het verhaal krijgt de lezer af en toe enkele hints voorgeschoteld. Vaak zijn deze hints vaag en onduidelijk, maar naar het einde toe wordt de puzzel compleet. Ze kiest dus voor een mix van emotionele -en literaire spanning.
Het verhaal speelt zich af in het hartje Londen. Louise heeft bewust voor deze locatie gekozen aangezien zij zelf met haar drie kinderen en echtgenote in het bruisende Londen woont.
Toch kan je het boek niet een echte pageturner noemen, het verhaal is vooral een beschrijving van de verschillende personages. De eerste 250 pagina’s verliepen moeizaam en gaven je niet echt een thrillergevoel, maar dankzij de tot-in-de-kleinste-details uitgeschreven beschrijvingen, kon je het boek onmogelijk wegleggen. Na een stroeve start, kreeg het boek eindelijk een andere wending met een verrassend plot. Het boek begon te lezen als een trein, de ene cliffhanger was nog maar net gepasseerd of de andere stond al voor de deur. Daarnaast ben ik wel een liefhebber van haar schrijfstijl. Ze maakt het de lezer erg aangenaam door gebruik te maken van flashbacks en duidelijke beschrijvingen betreffend het verleden. Ook haar taalgebruik is zeer gevarieerd, al valt ze af en toe in herhaling. De verteltijd en vertelde tijd waren goed in evenwicht.
Binnen twee dagen was mijn roman van 350 pagina’s volledig rond. En laten we zeggen dat ik verre van een boekenwurm ben.
Naar mijn interpretatie probeert Millar ons duidelijk te maken dat het als alleenstaande vrouw niet altijd van een leien dakje loopt. Rekeningen en facturen stromen binnen, maar geld groeit niet zomaar op je rug. Hals over kop een nieuwe oppas zoeken? Je zou niet de eerste zijn die in zo’n chaotische situatie een verkeerde beslissing maakt.
Alles samen kan ik zeggen dat het boek niet in mijn top 3 zal komen te staan. Ondanks de geringe interactie, maakten de ervaringen van Louise zoals geheimzinnigheid en bedrog dat ik toch een beetje gekluisterd bleef aan het boek. Een echt kippenvel moment had ik niet, maar tot op het einde van het verhaal zet ze je op een verkeerd been waar je als lezer helemaal in tuimelt.
“Kom je spelen?”, een boek dat je laat wegdromen op een luie zondagavond, de meerderheid van de vrouwen zal er van smullen. Maar terecht een literaire thriller van formaat voor mij? Nee, dat niet.
Bibliografie:
- Literatuurplein. (geen jaartal van publicatie). Kom je spelen?. Geraadpleegd op 18 oktober 2015
via http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=854895
- Louise Millar (2015). About.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, via http://www.louise-millar.com/about
- Louise Millar (2015). Books.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, viahttp://www.louise-millar.com/books/the-playdate
- Louise Millar (geen jaartal van publicatie). Authors & illustrators.
Geraadpleegd op 20 oktober 2015, via http://www.panmacmillan.com/author/louisemillar
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
