Lezersrecensie
de levende dode
18/04/2016 over Wit is altijd schoon- Leo Pleysier
Plyesier, L. (1994). Wit is altijd schoon. Amsterdam: De Bezige Bij.
door Jasmine D.S.
Het boek bevat zeer veel emoties. Het gaat over een moeder die overlijdt tijdens het verhaal. Na haar dood blijft ze de hoofdpersonage, de personele verteller. Ze vertelt hoe ze is gestorven, hoe het voelde 'want het valt toch niet mee hoor, doodgaan. Geen adem meer kunnen krijgen wat ge ook probeert.' Marie had een zoon. Hij was de hele tijd bij haar gebleven totdat ze haar laatste zucht had geblazen. Maar Marie bleef vertellen zoals ze gewoon was; haar 'taalteveel' zoals Leo Pleysier het uitdrukte. De zoon probeerde zijn moeders dood uit te stellen door haar te laten verder leven in zijn gedachten.
Het is zeer beklijvend hoe Pleysier het schrijven aanpakt om je toch maar het juiste beeld te geven over hoe iemand de dood van een dierbare wilt uitstellen en hoe die dat probeert te verwerken. Marie, de moeder, is de personele verteller die verder leeft in de gedachten van haar zoon. Ze spreekt in het dialect en bijna alles wat ze zegt, herhaalt ze om er zeker van te zijn dat hij haar verstaan heeft. In het begin van het verhaal is het moeilijk te achterhalen dat de moeder die vertelt eigenlijk dood is. Haar 'taalteveel' werd haar zoon nooit beu. Ze vroeg van alles aan hem zoals of hij haar doodsprentje al had gemaakt, of hij een kussen onder haar hoofd wou leggen, of de nonkels en tantes al komen kijken waren,... . Marie wordt als een type moeder voorgesteld die alles zelf wilt regelen en alles zelf in goede banen wilt leiden. Ze is een opdringerig vrouwtje en ik heb ze ervaren als eerder een stressvol type die daardoor minder van haar leven heeft kunnen genieten. Dat wordt goed benadrukt door al die herhalingen en bevelingen. 'Ge hebt den Dest toch al wel gebeld? Waar blijft hij nu toch, den Dest? Dat hij eens rap maakt dat hij hier is! Waar trekt dat nu op? Zo lang wegblijven! Belt anders nog eens!'
In de proloog is de zoon als personele verteller aan het woord. Hij dacht na over de kleine dingen in het leven waarvan je niet zou verwachten dat je zou missen. De schrijver beschrijft hier mooi hoe de jongen zijn moeder twee jaar na haar dood ziet lopen. Althans denkt te zien lopen want hij verbeeld het zich alleen maar. Hij vertelde hoe ontroerd hij was om te zien dat alles van zijn moeder hem is bijgebleven tot in de kleinste details. Hij had het over haar voorzichtige loop, haar nietigheid die hem zelfs is bijgebleven.
Het was even wennen aan de schrijfstijl. Het is zeker een ontroerend boek maar ik vind dat er nog meer ingezoomd mocht worden op hoe en wanneer Maria stierf. Het boek zou voor mij aangrijpender worden moest er een duidelijker afscheid genomen zijn tussen moeder en zoon. Dan zou ik mij meer kunnen ingeleefd hebben in het verhaal.
Plyesier, L. (1994). Wit is altijd schoon. Amsterdam: De Bezige Bij.
door Jasmine D.S.
Het boek bevat zeer veel emoties. Het gaat over een moeder die overlijdt tijdens het verhaal. Na haar dood blijft ze de hoofdpersonage, de personele verteller. Ze vertelt hoe ze is gestorven, hoe het voelde 'want het valt toch niet mee hoor, doodgaan. Geen adem meer kunnen krijgen wat ge ook probeert.' Marie had een zoon. Hij was de hele tijd bij haar gebleven totdat ze haar laatste zucht had geblazen. Maar Marie bleef vertellen zoals ze gewoon was; haar 'taalteveel' zoals Leo Pleysier het uitdrukte. De zoon probeerde zijn moeders dood uit te stellen door haar te laten verder leven in zijn gedachten.
Het is zeer beklijvend hoe Pleysier het schrijven aanpakt om je toch maar het juiste beeld te geven over hoe iemand de dood van een dierbare wilt uitstellen en hoe die dat probeert te verwerken. Marie, de moeder, is de personele verteller die verder leeft in de gedachten van haar zoon. Ze spreekt in het dialect en bijna alles wat ze zegt, herhaalt ze om er zeker van te zijn dat hij haar verstaan heeft. In het begin van het verhaal is het moeilijk te achterhalen dat de moeder die vertelt eigenlijk dood is. Haar 'taalteveel' werd haar zoon nooit beu. Ze vroeg van alles aan hem zoals of hij haar doodsprentje al had gemaakt, of hij een kussen onder haar hoofd wou leggen, of de nonkels en tantes al komen kijken waren,... . Marie wordt als een type moeder voorgesteld die alles zelf wilt regelen en alles zelf in goede banen wilt leiden. Ze is een opdringerig vrouwtje en ik heb ze ervaren als eerder een stressvol type die daardoor minder van haar leven heeft kunnen genieten. Dat wordt goed benadrukt door al die herhalingen en bevelingen. 'Ge hebt den Dest toch al wel gebeld? Waar blijft hij nu toch, den Dest? Dat hij eens rap maakt dat hij hier is! Waar trekt dat nu op? Zo lang wegblijven! Belt anders nog eens!'
In de proloog is de zoon als personele verteller aan het woord. Hij dacht na over de kleine dingen in het leven waarvan je niet zou verwachten dat je zou missen. De schrijver beschrijft hier mooi hoe de jongen zijn moeder twee jaar na haar dood ziet lopen. Althans denkt te zien lopen want hij verbeeld het zich alleen maar. Hij vertelde hoe ontroerd hij was om te zien dat alles van zijn moeder hem is bijgebleven tot in de kleinste details. Hij had het over haar voorzichtige loop, haar nietigheid die hem zelfs is bijgebleven.
Het was even wennen aan de schrijfstijl. Het is zeker een ontroerend boek maar ik vind dat er nog meer ingezoomd mocht worden op hoe en wanneer Maria stierf. Het boek zou voor mij aangrijpender worden moest er een duidelijker afscheid genomen zijn tussen moeder en zoon. Dan zou ik mij meer kunnen ingeleefd hebben in het verhaal.
2
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
