''De reis door de pijn gaat door, maar ik heb goede moed, omdat een bijzonder persoon met mij meegaat, die mijn pad al kent.''

Wat greep dit boek mij naar de strot zeg! The Tears of My Soul/Dal van Tranen en Pijn. Titel/alternatieve titel waar geen woord aan gelogen is. Het terreurbewind van Rode Khmer, hoe heeft zoiets in godsnaam kunnen gebeuren?

Het eerste gedeelte, het leed: hartverscheurend, tragisch en triest. Het tweede gedeelte, verwerking: hartverscheurend, inspirerend en spiritueel. Wat de auteur en zijn familie, en natuurlijk de rest van de bevolking hebben moeten doorstaan is onbegrijpelijk. Er dan ook te lang bij stilstaan is zinloos want het is gewoon niet te begrijpen.

Reaksa is in mijn ogen een zeer moedig persoon (a real survivor). Mijn oprechte respect. Zoals vele mensen heeft hij geen gemakkelijk leven gehad, maar dit is wel erg extreem.

''Lieve ouders, broers en zusters,

het is erg moeilijk om zonder jullie te leven. Mijn hart is altijd leeg. Soms heb
ik het gevoel dat mijn benen en handen geamputeerd zijn. Ik wil naar jullie toekomen, maar dat kan ik niet. Zonder jullie is mijn wereld een puinhoop. Ik
mis de vreugde van ons samenzijn. Jullie zijn voor altijd heengegaan en ik zal geen van jullie ooit weerzien, maar ik zal mij jullie altijd herinneren in mijn hart en in mijn tranen. Er is zoveel dat ik jullie zou willen vertellen, maar ik kan dat niet opschrijven. Ik schrijf deze brief om te zeggen wat ik nooit wilde zeggen, maar wat wel gezegd moet worden. Vaarwel, allemaal. Ik wilde dat jullie mij konden horen.

Veel liefs,

Reaksa.''

'Dal van Tranen en Pijn' is een ontroerend/persoonlijk verhaal van genezing en herstel dat gelezen moet worden. En een ereplaats in iedere boekenkast hoort
te krijgen.

****