Wikken en wegen

Van de onvolprezen schrijver S. Vestdijk is kort geleden bij Prominent een bloemlezing van zijn de verspreide essays en kritieken verschenen. Vestdijk met zijn lange beweringen, die hij halverwege de alinea voor een deel weer terugneemt om af te ronden met de aanzet tot een nieuwe observatie. Als een schrijver de tijd voor je neemt en mooie lange zinnen componeert, voel ik me als lezer serieus genomen. Met een mooie beeldspraak erbij krijg ik bovendien de kans om even weg te dromen. Jan Postma brengt in het hier en nu van selfies en tweets, het ambacht van essayist terug.
Over Westkapelle bijvoorbeeld: "Sindsdien ligt het dorp in de beschutting van de dijk, de huizen opeengedrongen als vee in een hoek van de wei." Zo'n beeld herinnert aan een fietstocht langs de IJssel, een Ruysdael of een regel van Nescio.
Postma is wel een beetje belezen, laat hij merken. Veel citaatjes, waardoor ik ga lezen als ware het een artikel uit De Correspondent: steeds een link naar een nóg interessanter stuk. Zo wordt het slow reading.
Iets anders wat me opviel is dat de essayist nadenkt over woonruimte en de geest van de bewoner:
"Want wie verhuist laat op het moment van vertrek de ruimte identiteitloos achter" "Je eigen huis is alleen leeg wanneer je op het punt staat te verhuizen. Huizen van andere mensen zijn leeg zodra zij er niet zijn en jij er wel bent" Opnieuw een mijmermomentje. Postma treedt met zijn Vroege werken in de voetsporen van Vestdijk.