Kleurrijke beklemming

Dit eerste deel van een reeks is de eerste en geslaagde samenwerking van YA-schrijver Scott Westerfeld en tekenaar Alex Puvilland. De post-apocalyptische graphic novel over een meisje, Addison, en haar zusje die proberen te overleven nabij een afgesloten rampgebied is echter meer een coming of age- dan een SF-verhaal. Addisons onafhankelijkheid wordt danig op de proef gesteld, terwijl de lezer slechts mondjesmaat de toedracht leert kennen van wat er gebeurd is. Slim gedaan natuurlijk, want zo kijkt de lezer uit naar het volgende deel.

Op de vertaling van dat tweede deel, dat in de VS in november verscheen, is het nog even wachten. Voorlopig moet de lezer het stellen met dit typische introductieboek: we maken kennis met Addison, die in de staat New York met haar zusje Lexa in een afgelegen huis woont vlak bij de afgesloten en streng bewaakte grens van de ‘spill zone’. Lexa is stom sinds de ramp, die onbenoemd en vaag blijft (maar vermoedelijk iets te maken heeft met een nucleaire installatie, en vreemd genoeg ook in Noord-Korea een weerslag kende) en het leven kostte aan hun ouders. Addison scharrelt hun kostje bij elkaar door illegaal voor bemiddelde verzamelaars in het gebied foto’s te gaan maken van de vreemde fenomenen die er voor de buitenwereld verborgen gehouden worden. Elke uitstap naar de spill zone wordt echter gevaarlijker. Bovendien krijgt een lokale korporaal, die een oogje heeft op Addison, haar in de gaten.

De auteurs nemen de lezer bij de hand terwijl ze hem naar en door de spill zone leiden, maar het zijn onwillige gidsen die niets loslaten over oorzaken, gevaren of gevolgen. Hierdoor baadt dit boek in een dreigende en raadselachtige sfeer van beklemming, die ook hoofdpersonage Addison zo moet aanvoelen. Toch heeft het boek niets duisters – het is in tegendeel letterlijk heel kleurrijk, met in de spill zone zelfs de meest exuberante inkleuring, wat uiteraard verrassend en origineel is. Puvilland, bekend van onder andere de verstripping van de game Prince of Persia, maakt bovendien uitvoerig gebruik van filmische perspectieven en is sterk in dynamische actiescènes. Wat dat betreft leest dit boek als een gedetailleerd storyboard voor een verfilming. Misschien is dat stiekem wel het opzet van de strip, geschreven door een romanschrijver wiens werk maar niet verfilmd raakt, al lenen bijvoorbeeld zijn Midnighters (de trilogie is vertaald als Middernachters) of zijn New Yorkse romans (bijvoorbeeld So Yesterday) zich daar wel toe. Wie weet zet het een film- of televisieproducer wel aan het denken. Het is eerder gebeurd na een verstripping van een jeugdboek. We denken aan Artemis Fowl (Eoin Colfer), dat nu ook een verfilming krijgt, of de tv-serie van de Shannara-fantasyserie van Terry Brooks. Hier echter wordt de fase van het jeugdboek overgeslagen en meteen naar de verstripping overgegaan!

Westerfeld verloor zich niet in lange literaire teksten, maar gaf Puvilland de ruimte. Dat houdt het verhaal luchtig en vlot. Addison is geloofwaardig als tegelijk grimmige, vastberaden jonge vrouw en zorgzame grote zus. Ze is inventief en moedig, staat haar mannetje en laat zich niet ringeloren. Ook haar zusje heeft diepere waters dan het lijkt. Al zijn we nieuwsgierig naar de spill en wat er staat te gebeuren wanneer elementen van de spill uit het quarantainegebied raken, het zijn vooral de personages die doen uitkijken naar het vervolg van de serie.