Lezersrecensie
Prachtige roman verweven met Japanse dichtpareltjes.
De eenzame postbode van Denis Thériault wordt verteld vanuit het perspectief van Bilodo, een 27-jarige jongeman die een passie heeft voor het schoonschrift, voor pen en papier.
Bilodo is sinds 5 jaar postbode, een toegewijde werknemer die nooit een dag verzuimd en sneller werkt dan zijn collega’s. Hoe eerder hij klaar is met zijn werkzaamheden in het sorteercentrum, hoe sneller hij naar buiten kan voor zijn ronde zonder dat iemand hem verder stoort.
De dagen van Bilodo worden gekenmerkt door precisie en structuur. In eerste instantie zijn werk en daarna bij thuiskomst: eerst speelt hij videogames, vervolgens eet hij een kant-en-klaarmaaltijd voor de televisie, de afwas wordt gedaan en daarna draait hij de deur op slot. Dit is het moment waar Bilodo het meest naar uitkijkt en onrechtmatig toegeëigende brieven van anderen tevoorschijn worden getoverd. Dit zijn zeldzame, persoonlijke brieven die Bilodo’s hart sneller laten kloppen.
Bilodo volgt verschillende briefwisselingen door thuis enveloppen open te stomen, de brieven te lezen en te kopiëren om ze daarna alsnog te bezorgen aan de geadresseerde. Hiermee creëert Bilodo spanning in de, naar het zich laat aanzien, sleur van zijn dagelijks leven.
Van de verschillende briefwisselingen die Bilodo volgt is er een in het bijzonder die hem aanspreekt en die diepe gevoelens bij hem teweegbrengt. Een briefwisseling tussen een groot dichter, Grandpré Gaston, en een vrouw, Ségolène, die vormgegeven wordt door haiku’s, een Japanse dichtvorm uit de 17e eeuw. Later in het boek maakt de lezer ook kennis met de tanka, een verre voorvader van de haiku.
In lijn met het verhaal zijn de haiku’s oppervlakkig tot verdiepend. In het boek komen meerdere briefwisselingen voor waarbij de haiku’s elkaar snel opvolgen. Als lezer vind je hierin de uitdaging om deze niet al te snel te doorlopen, maar er de tijd voor te nemen om deze dichtpareltjes tot je door te laten dringen.
Naast de poëtische kant van deze roman is het ook het verhaal zelf dat stof geeft tot nadenken. De eenzame postbode kan door zowel het verhaal als door de omvang in een adem uitgelezen worden, maar verdient het om er de tijd voor te nemen.
Dansende glazen
Het tafellaken bolt op
Door een zomerbries
Bilodo is sinds 5 jaar postbode, een toegewijde werknemer die nooit een dag verzuimd en sneller werkt dan zijn collega’s. Hoe eerder hij klaar is met zijn werkzaamheden in het sorteercentrum, hoe sneller hij naar buiten kan voor zijn ronde zonder dat iemand hem verder stoort.
De dagen van Bilodo worden gekenmerkt door precisie en structuur. In eerste instantie zijn werk en daarna bij thuiskomst: eerst speelt hij videogames, vervolgens eet hij een kant-en-klaarmaaltijd voor de televisie, de afwas wordt gedaan en daarna draait hij de deur op slot. Dit is het moment waar Bilodo het meest naar uitkijkt en onrechtmatig toegeëigende brieven van anderen tevoorschijn worden getoverd. Dit zijn zeldzame, persoonlijke brieven die Bilodo’s hart sneller laten kloppen.
Bilodo volgt verschillende briefwisselingen door thuis enveloppen open te stomen, de brieven te lezen en te kopiëren om ze daarna alsnog te bezorgen aan de geadresseerde. Hiermee creëert Bilodo spanning in de, naar het zich laat aanzien, sleur van zijn dagelijks leven.
Van de verschillende briefwisselingen die Bilodo volgt is er een in het bijzonder die hem aanspreekt en die diepe gevoelens bij hem teweegbrengt. Een briefwisseling tussen een groot dichter, Grandpré Gaston, en een vrouw, Ségolène, die vormgegeven wordt door haiku’s, een Japanse dichtvorm uit de 17e eeuw. Later in het boek maakt de lezer ook kennis met de tanka, een verre voorvader van de haiku.
In lijn met het verhaal zijn de haiku’s oppervlakkig tot verdiepend. In het boek komen meerdere briefwisselingen voor waarbij de haiku’s elkaar snel opvolgen. Als lezer vind je hierin de uitdaging om deze niet al te snel te doorlopen, maar er de tijd voor te nemen om deze dichtpareltjes tot je door te laten dringen.
Naast de poëtische kant van deze roman is het ook het verhaal zelf dat stof geeft tot nadenken. De eenzame postbode kan door zowel het verhaal als door de omvang in een adem uitgelezen worden, maar verdient het om er de tijd voor te nemen.
Dansende glazen
Het tafellaken bolt op
Door een zomerbries
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
