Het is moeilijk een literaire thriller te definiëren. Over het algemeen is iedereen er wel zo’n beetje van overtuigd dat zo’n thriller lekker weg moet lezen, en wordt het literaire gedeelte gemakshalve door de vingers gezien. De meesten zullen het er ook mee eens zijn, dat spanning essentieel is in dit genre. Bij Åsa Larsson zal de lezer echter niet tevreden zijn met de spanningsboog, die is er namelijk nauwelijks.
In het begin sleept Larsson je echt mee door te vertellen over het verliefde stelletje Wilma Persson en Simon Kyrö, die op een zekere avond besluiten een geheimzinnig vliegtuigwrak op te duiken in het Vittangimeer. Het wordt beschreven uit het perspectief van Wilma en wanneer zij in een ander meer opduikt wordt het duidelijk dat hier geen sprake is van een ongeluk. Door het boek heen komt Wilma (als dode) een aantal keer terug en kijkt zij melancholisch neer op haar moordenaars die al vrij vroeg in het verhaal worden verklapt. Maar vaker neemt ze een kijkje bij haar geliefde overgrootmoeder Anni waarbij ze logeerde en die vol verdriet thuis zit.
Nadat het lijk van Wilma is gevonden, houden officier van justitie Rebecka Martinsson en inspecteur Anna-Maria Mella een aantal onderzoeken om meer te weten te komen over deze verschrikkelijke gebeurtenis. Het hele dorp is echter schichtig en werkt niet bepaald mee met het onderzoek, bang voor wat er komt en bang voor de gebroeders Krekula die de bewoners onder druk zetten. Wanneer er een dode valt in het dorp die meer schijnt te weten over het voorval, is het glashelder dat er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt. Al snel zijn er verschillende verdachten, de lezer weet dan al lang wie de daders zijn, en hoe het gebeurd is. Ik denk ook dat dit het jammere aan het verhaal is. De lezer weet alles al, en hierdoor kan je het boek geen pageturner meer noemen, de spanning is eraf.
Tot de woede is geluwd is beschreven vanuit vele perspectieven, levend en dood. Dit maakt het verhaal enigszins dynamisch. Het kan echter best verwarrend zijn met alle Zweedse namen die er worden rondgestrooid. Afgezien van die namen borrelden er geen Zweedse gevoelens op. De natuur wordt wel gedetailleerd beschreven, het had alleen overal ter wereld kunnen zijn. Misschien komt dit omdat het dorp Kiruna, dat als decor voor Larsson’s misdaadromans wordt gebruikt, de plek is waar Larsson zelf is opgegroeit en dus bepaalde dingen te vanzelfsprekend voor haar zijn om te vermelden.
Het valt op dat de beschrijvingen af en toe niet met de verbeelding kloppen; “Er kwam een raaf aanvliegen. Hij bracht zijn karakteristieke geluid voort, alsof je met een stok op een olievat slaat.” Een stok slaan op een olievat klinkt heel anders dan een vogel, in dit geval zelfs een raaf.
Opmerkelijk is dat Larsson diep op de personages ingaat, zelfs helemaal met flashbacks naar de 2e wereldoorlog, wat overigens best aardig is. Ondanks dat de persgonages veel diepgang bevatten, krijgt de lezer geen goed beeld. Je ziet de personages niet echt voor je, wanneer ze rondlopen in dat trieste dorp in Zweden. Vooral bij de hoofdpersonen Anna Maria Mella en Rebecka Martinsson ontbreken uiterlijke kenmerken waardoor het identificeren of inleven in de personages erg moeilijk wordt.
Op de achterkant van het boek wordt er gesproken over concurrentie voor de Noorse Crime Koningin Karin Fossum, toch hoeft Fossum hier nog niet bang voor te zijn. Waar het boek Midzomernacht geschreven door Larsson, nog de prijs voor beste Zweedse misdaadroman ontving, is dit boek absoluut geen aanrader voor degene die zin heeft in een echte spannende thriller.