Pieter Aspe is met Blauw bloed aan zijn zesde ‘Van In’ toe. Hij neemt de lezer zoals altijd mee in een verhaal dat overloopt van spanning. Aspe weet dankzij een combinatie van verschillende gebeurtenissen de lezer te verwikkelen in een spinnenweb van uiteenlopende verhaallijnen. Dankzij een opeenvolging van allerhande criminaliteiten en moorden heerst er constant spanning en onwetendheid. Elke keer wanneer Van In en zijn collega Versavel hun hoofdkwartier, het politiebureel, moeten verlaten komt men meer te weten over de oorspronkelijke zaak. Stap voor stap ontwikkelt de lezer een eigen visie op de zaak en uiteindelijk blijkt men op het verkeerde spoor gezet. Dit is wat de boeken van Aspe zo aantrekkelijk maakt.
Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in Brugge. Commissaris Van In werkt er en is er tevens woonachtig. Op een grauwe regenachtige avond wordt Hannelore Martens opgebeld door Valentijn Heydens, haar ex-vriend, om eens lekker te dineren in het gezellige cafeetje l’Estaminet. Hannelore, de mooie en tegelijk ook sympathieke jonge vrouw van Pieter Van In, gaat in op de uitnodiging en kijkt uit naar het moment van weerzien met Valentijn. Stiekem verlangt ze nog steeds naar hem. Valentijn zit in de problemen. Hij laat Hannelore dreigbrieven zien die gericht zijn aan zijn vader. Tijdens het gesprek, zo blijkt later, vindt Marcus Heydens, de vader van Valentijn de dood. Alles wijst op een geënsceneerde zelfmoord, maar hier heeft Van In geen oren naar. Hij wil de zaak tot op het bot uitspitten en gaat op onderzoek binnen de dichte familiekring van Marcus Heydens. Valentijn beschikt over een waterdicht alibi, maar Van In wil hem niet geloven. Van In verdiept zich in de hele zaak en zo wordt zijn pad gekruist door een hoop misdaden en de logische slachtoffers hiervan. Uiteindelijk komt zelfs het leven van zijn geliefde Hannelore op het spel te staan. De ontknoping van het verhaal ontpopt zich tot een literair meesterwerk. Het boek lijkt tot leven te komen en zet al de zintuigen van de lezer scherper dan ooit.
Het was de eerste keer dat ik een boek van Aspe las en het was een geslaagd experiment. Ik houd van boeken met veel spanning en dit was wel het minste dat gezegd kon worden. Voor ik het boek koos sprak de dikte van het boek me niet echt aan, maar eens je begonnen bent met lezen, leest het boek als een sneltrein.