Anna's moeder zocht een man met een status, haar vader zocht een vrouw waar hij een gezin mee kon stichten. Toch vonden ze elkaar en op latere leeftijd kregen ze een kind: Anna. Ze leefde al in armoede maar na de geboorte van Anna leefde ze nog zuiniger. Anna heeft op vroege leeftijd al door dat haar ouders niet van elkaar houden, dat er niet over gevoelens gepraat mag worden en er wordt al helemaal niet gehuild. Vader zorgt voor het eten op de tafel en moeder doet het huishouden, Anna haalt slechte cijfers op school en gaat snel achteruit. Haar beide ouders zijn ook regelmatig ziek, haar vader heeft hartklachten, maar daar mag Anna eigenlijk niets van weten, als hij in het ziekenhuis ligt mag ze hem niet opzoeken. Haar moeder lijdt aan depressies, ze heeft niet het chique leven waar ze zo naar verlangt en daar gaat ze aan onderdoor. Op een dag overlijdt Anna's vader, ze gaat naar de begrafenis maar huilt niet, want haar is altijd gezegd dat ze niet mag huilen dus ze huilt in stilte. Haar moeder komt nog meer in haar depressie en ze leven langs elkaar heen. Anna doet twee keer een zelfmoordpoging, 1 keer met paracetamol en de andere keer met paracetamol en alcohol en doet aan zelfverminking. Ondertussen gaan ook haar hormonen spelen en wordt ze zoals elke vrouw ongesteld, maar volgens het geloof van haar moeder dient dat alleen voor de voortplanting. Ze gaat dan al een tijdje om met Alan, waar ze eigenlijk geen relatie mee wil. Hij doet dingen die ze eigenlijk niet wil. Op een dag besluit ze dat een kindje haar problemen kan oplossen en wordt ze zwanger van Alan zonder dat tegen hem te zeggen, zo vaak zien ze elkaar niet omdat hij is uitgezonden met het leger. Maar halverwege haar zwangerschap besluit ze het kindje niet te houden en besluit tot adoptie. Haar moeder weet al die tijd nergens van. Als ze op het punt staat om te bevallen zegt ze tegen haar moeder dat ze voor een artikel van de krant tijdelijk naar een andere woonplaats moet en haar moeder gelooft haar omdat ze wel vaker stukjes schrijft voor de krant. Tijdens de weeen noemt ze haar kindje Alex. Eenmaal thuis besluit ze het toch te zeggen tegen haar moeder, alleen ze zegt er niet bij dat het van Alex is maar zegt dat ze verkracht is. Haar moeder raakt hierdoor nog meer van slag, begint te huilen en te schreeuwen en dan opeens ligt ze dood op de grond. De politie komt en Anna wordt meegenomen en gearresteerd. Ze komt voor en het vonnis luidt: levenslang. De tijd in de gevangenisen zijn een hel voor Anna. Ze verslijt 14 psychiaters, en uiteindelijk wordt de diagnose gesteld: Anna lijdt aan premenstruele depressies. Vlak voor haar vrijlating leest Anna in haar cel een stukje wat de vroege bewoner op de muur heeft geschreven en dat geeft haar kracht:

"Ik weet niet wat ik moet schrijven...
Niet lang geleden huilde ik als ik een zonsopgang boven de kathedraal zag en was krankzinnig jaloers op alles en iedereen die vrij was. Keten me dan maar aan een muur vast. Geef me brood en water, laat me weten wat jullie eigenlijk willen, in godsnaam dood me... Jullie kunnen het nooit begrijpen. Ik zou zelf geen ketel water kunnen koken. Ik zou geen weg kunnen oversteken. Ik ben doodsbag voor kinderen. En stel dat iemand zo maar beleefd tegen me zou zijn? Wat moet ik dan doen?? Ik ben het vergeten?? Het is afgelopen met me... en ik kan er niets aan doen."

Dit geeft haar kracht.....