Dit was het tweede boek dat ik las van Elisabeth Haynes. Haar debuut vond ik fantastisch goed, dus van dit boek had ik enorm hoge verwachtingen.

Het boek verteld het verhaal van een jonge vrouw, Kate, die werkt als civiel medewerker bij de politie. In deze functie is ze vooral bezig met het in statistieken gooien van verschillende misdaden. Ze is behoorlijk eenzaam, heeft geen vrienden en amper contact met haar collega's. Haar moeder is hulpbehoevend, enkele keren per week gaat ze voor haar boodschappen doen en kookt ze voor haar.

Op een dag vindt ze in het huis naast het hare, het in verre staat van ontbinding zijnde lijk van haar buurvrouw. Dit maakt dat ze zich gaat verdiepen in mensen die al maanden dood in hun huis liggen voor ze gevonden worden. Op haar werk bekijkt ze de statistieken en merkt dat er het afgelopen jaar significant meer mensen dood in huis zijn gevonden. Alle sterfgevallen waren natuurlijk, ogenschijnlijk is er geen enkel misdrijf gepleegd. Wat opvalt is dat de meeste van de overledenen zichzelf ogenschijnlijk hadden uitgehongerd. Ze rapporteert dit aan haar meerdere, maar die vinden het in eerste instantie niet alarmerend.

Tussen het verhaal van Kate vinden we afwisselend een persartikel over de dood gevonden mensen, een korte schets van het levensverhaal van de overledenen en daarbij het verhaal van Colin, de man die verantwoordelijk is voor al deze doden.

Het boek loodst ons steeds verder in het zieke brein van Colin. Lugubere details over rottende lijken en de verschillende stadia van ontbinding passeren de revenu. Op een gegeven moment sterft de moeder van Kate, ze raakt in een negatieve spiraal.

Het boek is vlot geschreven, leest gemakkelijk en heeft een goede spannningsopbouw. Elisabeth Haynes is een zeer getalenteerde schrijfster die haar lezers van in het begin het boek in sleurt. Het boek is moeilijk weg te leggen en leest als een trein.

Ik vond het iets minder goed dan haar debuut, maar zeker de moeite van het lezen.