Voorspelbaar en oppervlakkig

Tineke Beishuizen is van origine columnist van Libelle, een vrouwenblad bij uitstek. Haar doelgroep laat ze ook dit keer niet in de steek. Met Schaduwtuin zet ze een makkelijk leesbaar boek neer. Een boek met een duidelijke structuur en een helder verhaal. Helaas met weinig diepgang en een te voorspellen plot.
Schaduwtuin begint met de dood van Simone. De bekende illustratrice en schrijfster over tuinen wordt onder aan de trap van haar eigen huis dood gevonden. Carien, vriendin van Simone, moet zorgen dat de zaken na de begrafenis goed verlopen. Ze verlaat haar eigen huis en trekt in het monumentale pand van haar vriendin. Terwijl ze de tijd neemt om het huis leeg te ruimen en voor Simone’s dierbaarste bezittingen een goede plek te vinden gebeuren er rare dingen bij de buren. Zo is ze er getuige van dat de buurman zomaar een kat vermoord en hoort ze af en toe een schreeuw die door merg en been gaat.
Op hetzelfde moment wordt er in Amsterdam een meisje vermist, Merel. Ze is de kleindochter van de even beroemde als beruchte advocaat Blaauw. Samen met zijn zoon en schoonzoon heeft Blaauw een advocatenkantoor. Schoonzoon Eelco is de stiefvader van Merel. Blaauw verdedigt criminelen en verdient daar grof geld mee. Het is in eerste instantie dan ook niet de bedoeling dat de politie het onderzoek naar Merel gaat doen. Helaas voor Blaauw staat hij deze keer in het middelpunt van de belangstelling.
De twee verhaallijnen rijgen zich begrijpelijk in elkaar. Er zijn geen dwaalsporen en de structuur is dermate duidelijk dat je geen moment de weg kwijt raakt. Het nadeel van de overduidelijke verhaallijn is dat het nooit echt spannend wordt.
Bovendien zijn de personages niet uitgediept en oppervlakkig. Zo is de moeder van Merel, Pat, neergezet als een verbotoxte vrouw die een leeg en eenzaam leven lijdt. Het enige wat haar bezighoudt is haar figuur en de journaliste van een bekend roddelprogramma die haar maar al te graag in de uitzending wil hebben.
Schaduwtuin is een voorspelbaar boek. Het plot en de afloop van het verhaal zijn halverwege al te doorgronden. In een interview zegt Tineke Bieshuizen dat haar ex man de braafheid uit haar heeft gehaald en de krankzinnigheid in het boek heeft toegevoegd. Ik ben het hier niet mee eens. Het boek is juist veel en veel te braaf. In een paar scènes heeft Beishuizen voor wat spanning gezorgd, maar die fragmenten zijn veel te schaars.
Om dit boek een goede thriller te kunnen noemen zou er nog veel moeten gebeuren. Het is hooguit een leuk boek voor op het strand, maar een echt diepgaande thriller is het niet.