Dit is geen boek, dit is een belevenis.

‘De kalmte van de versmelting valt over me. Zij ademt in en ik volg haar. Misschien zijn we te oud om dit nog te doen, maar wat maakt het uit. Ik zie dat ze lacht ook al kijk ik recht voor me uit. We ademen samen uit en dan samen in, ademen uit en ademen in, uit en in, net zo lang tot zelfs de bomen niet meer weten wat er gisteren in het bos gebeurd is, tot de stemmen van mama en papa niet kwaad meer klinken maar zingen, tot we niet alleen dezelfde leeftijd hebben, maar dezelfde persoonlijkheid worden, één complete persoon.’ Bladzijde 24.

Ik heb deze quote uit het boek als voorbeeld genomen voor het metaforische taalgebruik in het boek. Dit taalgebruik komt op elke bladzijde in het boek terug. Door al deze metaforen en het spelen met de taal wordt op een magische manier mijn verbeelding geprikkeld. Het is alsof het boek in mijn hoofd op een diepgaande manier tot leven komt. Als je van boeken houdt die de details en het verhaal op deze manier beschrijven is het zeker een aanrader.

Ik vond het verhaal op een leuke manier opgebouwd. Je leest ieder hoofdstuk vanuit een ander perspectief. Het verhaal gaat over een tweeling. Noah en Jude. Het ene hoofdstuk wordt vertelt door de 13 jarige Noah en het andere hoofdstuk door de ogen van de 16 jarige Jude. Het verleden en het heden worden zo langzaam door elkaar heen verweven. In elk hoofdstuk zitten momenten die je kunnen ontroeren. Je begint langzaam aan de verschillende keuzes te begrijpen die de personages maken en je leert hierdoor de personages beter kennen.

Het boek heet ‘Ik geef je de zon’. De titel wordt in het boek langzaam verklaard. Hoewel sommige mensen misschien denken bij ‘Ik geef je de zon’ dat het een zomers luchtig boek is. Is het niet alleen een zonnig boek. Het is geen luchtig verhaal. Ik vond wel dat de omgeving waar het boek zich afspeelt een zomerse sfeer opwekt. Het speelt zich namelijk af in een strandomgeving.

Wat ik tijdens de Leesclub van dit boek ook al vaak van andere mensen heb gehoord is dat de relaties tussen de kinderen en de ouders vreemd zijn uitgewerkt. In de eerste helft van het boek is er namelijk weinig contact tussen hen en de hoofdpersonages van het boek. Ik heb hier een dubbele mening over. Ik had misschien graag meer van deze relatie uitgewerkt gezien, omdat dit meer diepgang in het boek zou brengen. Aan de andere kant vond ik deze manier van uitwerken ook realistisch aangezien sommige gezinnen zeker als de kinderen in puberteit zitten en de ouders nog hun eigen problemen hebben erg van elkaar kunnen verwijderen. De hoofdpersonages, waren wel bezig met de liefde van hun ouders, maar ook nog met veel andere dingen die door hun hoofd gingen. Je leest het namelijk vooral door de ogen van Jude en Noah. Als zij merken weinig contact te ervaren met hun ouders, dan kwam dit contact ook minder naar voren in het boek. Zodra ze merken dat er meer contact gaande is kwam het iets meer naar voren. Maar toch denk ik dat de ‘ouder’ personages in het verhaal iets diepgaander hadden kunnen worden uitgewerkt.

Over het algemeen neemt dit boek je mee op een reis vol ervaringen. Het is een zoektocht van de personages naar zichzelf en hoe ze omgaan met moeilijke gebeurtenissen in hun leven. De setting van het verhaal, het metaforische taalgebruik, de kunst en creativiteit die het boek uitstraalt en de bijzondere verhaallijnen die uiteindelijk allemaal bij elkaar komen maken dit boek tot een cadeautje voor de verbeelding.
Ik geef dit boek daarom een 9/10.