Aleen in de grote boze wereld

“Do not pray for an easy life, pray for the strength to endure a difficult one.”
– Bruce Lee

“Wat een oerlelijke cover”, was ongeveer het eerste dat ik dacht toen ik het boek zag. Donkere kleuren, een lelijke foto en veel te veel drukte. Nee, voor mij was het een big no-no! Als ik het boek in de boekhandel of de bibliotheek zou zien liggen, zou ik op basis van de cover de achterflap niet eens gelezen hebben. Ik zou er zelfs gewoon voorbij zijn gelopen, zonder meer. Bij Hebban Leesclub ging het anders. Ik had namelijk gezien dat Boogers prijzen had gewonnen, waardoor mijn interesse - ondanks de afgrijselijke cover - toch was gewekt. Een boek dat prijzen wint moet wel goed zijn, hé?! En jawel, de achterflap beviel mij. Zeer sterk, zelfs. Boodschap aan mezelf? Negeer de lelijke cover en lezen maar!

Het hoofdpersonage in het verhaal is Aaron Bachman. Aaron is een klein, bang elfjarig jongetje die zijn moeilijke jeugd op straat doorbrengt. Zijn moeder behandelt hem liefdeloos en verwijt hem al haar ellende, want alles zou ten slotte veel beter zijn als hij er niet was geweest. Zelfs voor Aaron, zo beweert moeder steeds. Zijn vader, oftewel papa leeuw, probeert hem daarentegen wijsheden bij te brengen, maar dit wordt al een stuk moeilijker wanneer hij in de gevangenis belandt. Aaron Bachman moet zichzelf zien te redden in de grote boze wereld. Geen gemakkelijke opdracht voor zo’n kleine jongen. Zal Aaron zich redden en uitgroeien tot een vechtersbaas, of gaat hij ten onder in zijn strijd? Wie leest, die vindt.

“Ik probeerde te begrijpen hoe het allemaal verband hield met elkaar: de plek waar je vandaan kwam, de omstandigheden waarin je zat, en de toekomst die je voor jezelf probeerde uit te stippelen. Ik wilde niet dat de omstandigheden waarin ik leefde en de slechte beslissingen die mijn ouders hadden genomen bepaalden wat er van mij terecht zou komen, maar soms viel er weinig aan te doen, in elk geval leek het zinloos. En dat was nog wel het ergste, dat mensen je elke keer het idee gaven dat het zinloos was.” (Blz. 220)

Alex Boogers weet de moeilijke jeugd waar Aaron Bachman zich moet doorworstelen schitterend op papier te brengen. Zijn makkelijk te begrijpen schrijfstijl past uitstekend bij het verhaal. Hij gebruikt geen moeilijke woorden en er komt niet veel verheven franje bij zijn schrijfstijl kijken. Dat vind ik voor dit verhaal een goede keuze. Moeilijk, hoogdravend taalgebruik zou bij dit verhaal namelijk niet passen omdat dit strookt met de inhoud van het boek. Boogers heeft ervoor gekozen het eenvoudig en vlot te schrijven. Naar mijn mening maakt deze schrijfstijl het verhaal des te sterker. Als lezer kruip je werkelijk in de huid van Aaron Bachman en beleef je als het ware zijn jeugdjaren samen met hem. Ongeacht dat je als lezer dergelijke situaties zelf niet hebt meegemaakt, krijg je toch een duidelijk beeld. Boogers geeft de gebeurtenissen, de emoties van Aaron, zijn gedachten, … zo gedetailleerd weer dat het soms lijkt alsof je het zelf beleeft. Er waren ook momenten dat ik dit als langdradig ervaarde en dat ik niet vol spanning tijdens de dag wachtte tot ik ’s avonds weer kon verder lezen. Als je als lezer dus een spannend verhaal verwacht word je teleurgesteld, maar daar gaat het in dit verhaal volgens mij ook absoluut niet om. Boogers had volgens mij als doel een verhaal te vertellen en een boodschap mee te geven, en niet om de spanning erin te houden. Ondanks dat ik het regelmatig als langdradig ervaarde vond ik verhaal tegelijkertijd ook zo aangrijpend dat ik toch bleef verder lezen. Een absolute must read!

Vier op vijf.

(PS: nu ik het boek heb gelezen vind ik de cover veel mooier. Het geeft het verhaal zéér mooi weer!)