Een stap verder

Sociale media staat vol "gedichten".. Samen gegooide woorden met een mooi font en fijne kleurtje met wat opbeurende zinnen die je ,na ze gelezen te hebben, alweer vergeten bent.

Niet in deze bundel. Niet door mw. van der Weegen.

Ik kan gedichten pas echt waarderen als ,wanneer je ze elke keer leest ,ze een nieuwe (persoonlijke) betekenis hebben. Ze je niet in een bepaalde richting proberen te forceren maar je de voorwaarden geven om eigenhandig naar jezelf te luisteren.
Hierin herken je gedichten van een hoog niveau. Die dynamiek, verrassing en (stiekem toch wel) ontroering die een tekst kan losmaken. Dit kom je niet vaak tegen. Zeker tegenwoordig niet meer waar alles zo op de oppervlakte ligt. Makkelijk verteerbaar, zonder lagen en zonder gevoel.

Ik ben niet het type die kasten vol gedichtenbundels heeft maar de eerste bundel kwam ik toevallig tegen bij iemand thuis. Terwijl die persoon zijn schoenen aan het zoeken was zat ik met een half oog de bundel door te staren. Met de helft van mijn gedachten ergens anders, niet veel verwachtend van de bundel met een verdrietig oud dametje op de voorkant.

Maar na wat geblader merkte ik toch dat ik gegrepen werd. De korte teksten maakte iets los en dat was nieuw voor mij. Deze bundel (Levensmomenten) zat vol sentiment en nostalgie over een tijd die ikzelf niet eens had meegemaakt maar waar ik als klein manneke altijd naar had (op)gekeken.

Voor die 2 tientjes kon ik deze bundel ook niet laten liggen. Als iets je ontroert, ook al is het maar voor een kort moment.. waar vind je tegenwoordig nog zoiets? En misschien als iemand bij mij thuis op de bank zit en de bundel oppakt raak ik zo weer iemand anders.

Dan wil ik afsluiten met deze woorden:
Bedankt mw. van der Weegen, ik weet niet eens exact waarvoor.. misschien voor het overbrengen van gevoel door woorden, het scheppen van beelden niet door mijn ogen gezien en ons een kijkje te geven door die vele vensters.