prachtig verhaallijn

Alaska van Anna Woltz is een boek dat je meeneemt naar de wereld van Sven en een Parker, die net naar de middelbare school zijn gegaan. Toen ik begon met lezen dacht ik “ooh nee he, niet weer een boek waarbij de schrijver de verteller is (ik persoon). Persoonlijk lees ik veel, maar het liefst boeken waarbij het echt als een verhaal wordt vertelt. Dit boek heeft een chronologische verhaalverloop met af en toe een flashback erin. De flashbacks in dit boek maakte het voor mij in het begin juist moeilijk om het boek gemotiveerd te lezen. Nadat ik het eerste stuk gelezen had, begreep ik niet waar het verhaal over ging. Ik ken de andere boeken van Anna Woltz niet en ken dus haar schrijfstijl ook niet. Eenmaal in het verhaal, was het juist erg leuk om door te lezen. Ik begreep eindelijk na hoofdstuk 3 wat de vertelperspectief van dit boek was. Het verhaal wordt vanuit Sven en Parker vertelt. Het leuke is dat je in de wereld van de twee kinderen kan bevinden en zodoende ervaart wat de kinderen voelen en denken, waarom de een op een vreemde manier reageert en de ander weer anders is. De zinnen die er worden gebruikt voor de epilepsie van Sven te beschrijven vindt ik fenomenaal. ‘Als er een sport was die epilepsie heette, dan zou ik echt nooit van mijn leven op epilepsie gaan.’ Prachtig verwoord. De personages komen op een onverwachte maar ook logische wijze bij elkaar. De personages zijn erg bijdehand en toch is het einde erg zoetig. Ik heb door dit boek te lezen, geleerd om anders naar de bullebakken in de klas te kijken. Want achter de stoere, brutale personages zitten kinderen die soms toch een luisterde oor nodig hebben.
Alaska gaat over universele gevoelens als schaamte en jaloezie. Over je anders voelen dan anderen, wat zeer herkenbaar is voor kinderen van die leeftijd.
Alaska:
Op de eerste dag van het schooljaar weet Sven het zeker: Hij moet een briljante stunt uithalen. Anders is hij meteen die zielige jongen uit 1B. Parker wilt juist onzichtbaar zijn. Ze heeft net de ergste zomer van haar leven achter de rug en vertrouwt niemand meer. Dan ontdekt ze dat Alaska, de hond die eerst van haar was, nu bij Sven woont- als zijn hulphond. Overdag wilt Parker niks te maken hebben met Sven, dus zit er maar een ding op. Als ze Alaska ooit nog wilt zien, moet dat ’s nachts ….
Anna Woltz introduceert de personages met een goede verhaalopbouw. Ik ben vanaf dit boek een fan van Anna Woltz en wil nog meer boeken van haar lezen. Dit boek is een absolute aanrader waarbij je jezelf kan plaatsten in de personages.