Lezersrecensie
Een kil beeld van liefde en literatuur
De Polyglotte Geliefden omvat drie verhalen over drie mensen en hun onvervulde verlangens. Hun zoektochten naar de liefde schetsen een kil beeld van onze hedendaagse wereld. Voor De Polygotte Geliefden kreeg de Zweedse Lina Wolff (1973) de belangrijkste literatuurprijs in Zweden, de Augustprijs.
Het duurt even voor je door hebt, waarom dat zo is. Wolff schetst bijna achteloos een behoorlijk somber beeld van haar personages en de huidige maatschappij. Daarvoor heeft ze weinig woorden nodig. Haar typeringen zijn raak. En zonder dat je er erg in hebt, is ze bezig je in te kapselen in de lijnen van haar verhaal. Als je uiteindelijk het boek uit heb, besef je dat het inderdaad een meesterwerk is. Een dat je onmiddellijk weer begint te lezen. Nu om alle details waaraan je voorbij bent gegaan, nu volledig tot je door te laten dringen.
Op de achterkant van het boek heeft de uitgever de betekenis van polyglot uit het woorden gezet: iemand die veel talen kent. De Polyglotte Geliefden telt drie delen. Deel 1 Ellinor schetst een kil beeld van Ellinor, 36 jaar. Ze hoopt via een contactadvertentie 'een tedere, maar niet al te tedere man' te vinden. Ellinor doet aan vechtsport. Haar eerste vriendje heeft haar, op haar verzoek, geïntroduceerd bij een fightclub ergens in een kelder. En passant passeren ook de relaties van anderen. Die stromen evenmin over van mededogen. Teleurstellingen in de liefde voeren de boventoon. Het gaat vooral om de machtsverhoudingen tussen geliefden.
Deel 2, het verhaal van Max, lijkt aanvankelijk alleen met een klein haakje aan dat van Ellinor vast te zitten: een manuscript. Max is de schrijver daarvan. Maar heel bekend is hij niet. Hij zoekt een polyglotte minnares. Een vrouw die net als hij thuis is in tal van talen. In hoeverre hij de taal van de liefde kent, is twijfelachtig. Max is vooral bezig met zich zelf en zijn poging een meesterwerk te schrijven.
In deel 3, het verhaal van de adelijke Lucrezia, keert het manuscript eveneens terug. Dan blijkt dat meer elementen uit de eerste verhalen op elkaar aansluiten. Wolff heeft haar boek op een bijzonder verrassende en ingenieuze wijze opgebouwd. Haar personages lijken op het eerste gezicht wat uitzonderlijk. Daarentegen zijn hun teleurstellingen in de liefde heel herkenbaar. De zoektochten naar de ware liefde lopen stuk op alledaagse praktijken: het eigen belang en anderen voor jouw karretje spannen.
Opmerkelijk daarbij is dat Wolff ook de literatuur, inclusief schrijvers en recensenten, een dubieuze rol toekent. Al raakt Ellinor gefascineerd door de boeken van Michel Houllebecq. Terwijl zij nooit eerder één boek las. Levenslessen haalt ze uit fragmenten van tv-series. Tegen het einde biedt Wolff de lezer een sprankje hoop dat er mogelijk toch polyglotte geliefden zijn.
Het duurt even voor je door hebt, waarom dat zo is. Wolff schetst bijna achteloos een behoorlijk somber beeld van haar personages en de huidige maatschappij. Daarvoor heeft ze weinig woorden nodig. Haar typeringen zijn raak. En zonder dat je er erg in hebt, is ze bezig je in te kapselen in de lijnen van haar verhaal. Als je uiteindelijk het boek uit heb, besef je dat het inderdaad een meesterwerk is. Een dat je onmiddellijk weer begint te lezen. Nu om alle details waaraan je voorbij bent gegaan, nu volledig tot je door te laten dringen.
Op de achterkant van het boek heeft de uitgever de betekenis van polyglot uit het woorden gezet: iemand die veel talen kent. De Polyglotte Geliefden telt drie delen. Deel 1 Ellinor schetst een kil beeld van Ellinor, 36 jaar. Ze hoopt via een contactadvertentie 'een tedere, maar niet al te tedere man' te vinden. Ellinor doet aan vechtsport. Haar eerste vriendje heeft haar, op haar verzoek, geïntroduceerd bij een fightclub ergens in een kelder. En passant passeren ook de relaties van anderen. Die stromen evenmin over van mededogen. Teleurstellingen in de liefde voeren de boventoon. Het gaat vooral om de machtsverhoudingen tussen geliefden.
Deel 2, het verhaal van Max, lijkt aanvankelijk alleen met een klein haakje aan dat van Ellinor vast te zitten: een manuscript. Max is de schrijver daarvan. Maar heel bekend is hij niet. Hij zoekt een polyglotte minnares. Een vrouw die net als hij thuis is in tal van talen. In hoeverre hij de taal van de liefde kent, is twijfelachtig. Max is vooral bezig met zich zelf en zijn poging een meesterwerk te schrijven.
In deel 3, het verhaal van de adelijke Lucrezia, keert het manuscript eveneens terug. Dan blijkt dat meer elementen uit de eerste verhalen op elkaar aansluiten. Wolff heeft haar boek op een bijzonder verrassende en ingenieuze wijze opgebouwd. Haar personages lijken op het eerste gezicht wat uitzonderlijk. Daarentegen zijn hun teleurstellingen in de liefde heel herkenbaar. De zoektochten naar de ware liefde lopen stuk op alledaagse praktijken: het eigen belang en anderen voor jouw karretje spannen.
Opmerkelijk daarbij is dat Wolff ook de literatuur, inclusief schrijvers en recensenten, een dubieuze rol toekent. Al raakt Ellinor gefascineerd door de boeken van Michel Houllebecq. Terwijl zij nooit eerder één boek las. Levenslessen haalt ze uit fragmenten van tv-series. Tegen het einde biedt Wolff de lezer een sprankje hoop dat er mogelijk toch polyglotte geliefden zijn.
1
Reageer op deze recensie
