Even indrukwekkend als altijd

Een verhalenbundel van Stephen King is altijd weer iets om naar uit te kijken. Ook The Bazaar of Bad Dreams wist de verwachtingen waar te maken. Niet ieder verhaal is even geweldig, maar zoals altijd zijn er weer pareltjes te vinden.

Laat ik er een aantal uitpikken die het bespreken waard zijn en dan gelijk beginnen met mijn favoriet uit deze bundel: The Dune. Een heerlijk verhaal, met de meest legendarische laatste zin uit het boek. Een man roeit regelmatig naar een verlaten eiland, waar hij een bijzondere ontdekking doet. Veel meer kan ik er niet over vertellen. Wel moet ik bekennen dat ik er met open ogen intuinde. De laatste drie woorden van het verhaal hadden dan ook een behoorlijke impact. Mijn mond viel open en toen kwam het besef dat ik dit veel eerder had moeten zien aankomen. Geweldig!

Bad Little Kid is nog zo'n pareltje. In dit verhaal krijgt King het voor elkaar om in no-time een heel hatelijke en mysterieuze bad-guy te introduceren. Het verhaal is spannend en meeslepend en heeft opnieuw een sterk einde. Er zit een heerlijk It-achtig sfeertje overheen, met name bij de bad-guy...

In Summer Thunder komt de grootste kracht van King als verhalenverteller naar voren: hij heeft weinig tijd nodig om bijna tastbare personages neer te zetten. Summer Thunder is in deze bundel daarvan het beste voorbeeld. Het is één van de kortste verhalen, maar ik had al snel een beeld bij de hoofdpersonen en leefde ook met ze mee. Het is niet het vrolijkste verhaal uit de bundel, waarin de dood als thema meer dan eens naar voren komt.

Under the Weather is eveneens een verhaal waarin dood en liefde hand in hand met elkaar gaan. In dit verhaal werkt King, net als in The Dune, heerlijk naar het einde toe. In Under the Weather voel je het einde wel aankomen, maar King krijgt het voor elkaar om het op een manier te presenteren waardoor het toch nog als een shock voelt.

Toch kan een niet al te vrolijk einde heel mooi aanvoelen, zoals Batman and Robin Have An Altercation bewijst. Een fraai verhaal, doorspekt met nostalgie, waarin een heel plotseling einde heel warm aanvoelt. Knap geschreven.

The Little Green God of Agony en Obits wil ik ook nog even benoemen. Eerstgenoemde is een soort combinatie van The Green Mile versus The Thing en dat pakt op het eind lekker uit. Obits is een verhaal dat je langzaam maar zeker beetpakt om je daarna niet meer los te laten. Van necrologieën is waarschijnlijk niemand fan, maar King maakt het allemaal nog een stapje erger in dit verhaal. Lekkere twist.

De bovenstaande verhalen zijn echt de moeite waard. Er zitten meer verhalen bij die gewoon goed zijn, maar niet spectaculair. Het minste verhaal vond ik A Death. De stijlwijziging pakte mij niet en leidde eerder af. Ook met de poëzie heb ik niet veel. Herman Wouk Is Still Alive viel ook tegen. De twee hoofdpersonen waren veel te karikaturaal.
De bundel is wel echt een 'nieuwe' King. Het bovennatuurlijke speelt in behoorlijk wat verhalen niet of nauwelijks een rol. Veel verhalen gaan om het maken van keuzes, waar de nog niet eerder genoemde verhalen Morality en Afterlife goede voorbeelden van zijn. Ook de vreemde verslavingen van mensen aan bod: de verslaving aan het weten in The Dune, de verslaving om altijd maar iemand te willen overtreffen in Drunken Fireworks en de verslaving aan de liefde in Under the Weather zijn zomaar drie verhalen waarin het een grote rol speelt.

Ik blijf het knap vinden hoe King ieder jaar weer blijft verrassen met nieuwe verhalen. Lang, kort: het maakt niet uit, hij blijft boeien. In deze bundel staan ook weer een aantal topverhalen, waarvan ik The Dune en Bad Little Kid de absolute uitspringers vind. Het is een mix van verschillende genres en de introducties die King geeft aan ieder verhaal zijn de moeite waard. Het is niet zijn allerbeste bundel, maar dat zegt meer over de kwaliteit van andere bundels dan over de kwaliteit van The Bazaar of Bad Dreams. Meer graag!