Schrijven op de vierkante millimeter

In “Schoppenvrouw” doet Paula , die ogenschijnlijk met haar man Oscar en puberdochter Emmy een [weliswaar zeer bevoorrecht] harmonisch gezin vormt, op min of meer onderkoelde wijze verslag van de gebeurtenissen.
Echter, Paula’s uitspraak op pagina 6: ……….maar ik zal deze soep niet meer bereiden, lijkt het naderend onheil aan te kondigen en naarmate het verhaal vordert veranderen de objectief geschetste waarnemingen op onrustbarende wijze: Tijdens een tv-uitzending van een opsporingsprogramma blijkt dochter Emmy een negatieve hoofdrol te spelen die verstrekkende gevolgen heeft gehad.

In een flashback lezen we hoe de slimme gymnasiaste Paula, die zonder vader maar met een wat primitieve doch warme moeder, in een volks milieu opgroeit , geïmponeerd raakt door Charlie en haar broer, die tijdelijk met hun ziekelijke moeder en in de oliebranche werkende vader in een oud grachtenpand zijn neergestreken. Voor Paula een cultuurschok. Tijdens die periode maakt ze ook kennis met Adami, die een geregeld bezoeker is van de ziekelijke moeder. Een kennismaking die haar hele verdere leven heeft bepaald.

Het verhaal raakt in een stroomversnelling als Paula verhaal gaat halen bij deze Adami, die destijds in zijn kaarten las dat zij beter kon afzien van het krijgen van kinderen; hij kwam tot dat inzicht omdat bij zijn voorspellingen de afstraffende en overschaduwende Schoppenvrouw prominent aanwezig was.
Door de faux pas van Emmy dringt een vergelijking met het Diner van Herman Koch zich op maar de uitwerking van het ethisch dilemma gaat bij Van Keulen een andere kant op. Paula’s echtgenoot, een notaris, die niet altijd recht door zee is, heeft een oplossing bedacht om de escapades van Emmy, die overigens zelf een heel andere draai aan het gebeuren geeft, te verdoezelen.

Hoewel de gebeurtenissen niet altijd realistisch overkomen geeft het boek veel stof tot nadenken, want hoe kunnen deze mensen nu ze zo verschrikkelijk tot elkaar veroordeeld zijn door de loop van de gebeurtenissen in de toekomst verder met elkaar?

Knap van Mensje van Keulen om zware thema’s in 137 bladzijden zó aansprekend en indringend aan de orde te stellen; ze heeft een lezenswaardig boek geschreven.