een bijzonder verhaal met een nog bijzondere schrijfstijl en de bijzonderste personages.

Jaren geleden, volgens mij zelfs voordat het zo gigantisch gehyped werd, was ik al eens begonnen in dit boek. Op dat moment kon het me compleet niet trekken en legde ik het boek na 40 pagina's aan de kant. Vorig jaar, op de deventer boekenmarkt, kocht ik de prachtige felgekleurde versie bij de Blossom Books kraam, maar het ik was een beetje huiverig om er in te beginnen. September was #leesuiteigenkast maand en ik besloot samen met Lore van WLFG nu eindelijk Ik geef je de zon te lezen. En jeetje, waarom deed ik dat niet eerder?

De eerste 40 pagina's waren nog steeds niet aan mij besteed. Eigenlijk waren de eerste 120 bladzijdes een behoorlijke taak om te volbrengen. De schrijfstijl is echt mooi, dat zal ik zeker niet ontkennen, maar het is ook lastig om in te komen en je moet constant je hoofd erbij houden. Misschien ben ik daar niet 'kunstig' genoeg voor, maar ik zag er niet altijd het nut van in. Soms was het net iets te overdreven en had het iets minder gekund.

Maar dan, dan kom je in een snelvaart terecht en kun en wil je het boek gewoon niet wegleggen. Ondanks dat het een verhaal is dat draait om een broer en zus gebeurt er zoveel meer en wil je met elke pagina meer ontdekken over de geheimen, leugens en liefde tussen Jude en Noah. En toen, tijdens het lezen van de laatste paar pagina's ontplofte mijn hart en stroomde het over met liefde en teruggevonden hoop. Niet te schrijfstijl maakte mij een beetje verliefd op dit boek, maar juist de onderliggende boodschap.

Ik vond het fijn om te lezen vanuit beide perspectieven, maar de hoofdstukken waren te lang. Ik had juist vaker de afwisseling tussen Jude en Noah willen zien. Iedere keer als ik vanuit Noah las wilde ik vanuit Jude het verhaal ervaren en andersom net zo. Het was eigenlijk nooit genoeg. Ondanks dat ik me helemaal niet in een van beide kon herkennen, haalden ze beiden wel een heleboel emoties naar boven. Misschien zit er ergens toch een beetje Noah en een beetje Jude in ieder van ons.

Ik geef je de zon is een bijzonder verhaal met een nog bijzondere schrijfstijl en de bijzonderste personages. Ondanks dat je Noah en Jude waarschijnlijk niet zult herkennen blijven ze ergens wel in je hart zitten. Dit is een verhaal over liefde, hoop en geloof maar vooral een verhaal over het onvoorwaardelijk vertrouwen in broer en zus. Ik zou bijna zelf ook een tweelingbroer willen hebben (maar dan wel een Noah ;)).