Flauwe kopie van vorige boeken

'De butlerknop' is nummer 40 in de reeks met commissaris Van In. Nummer 39 is nooit verschenen omwille van het overlijden van Aspes vrouw. Dat dit boek toch als nummer 40 verschijnt, houdt de deur open om nummer 39 ooit toch nog te laten verschijnen. Geen slecht idee want hoewel Aspe vaak genoeg heeft verkondigd dat het boek nooit zal verschijnen, heeft hij eerder nog wel eens wat in de pers staan roepen waaraan hij zich niet gehouden heeft, dus het valt nog te bezien of hij dit keer voet bij stuk houdt.

Nummer 40 behoort het laatste deel in de reeks te zijn. Ook dat valt af te wachten, maar het wordt in ieder geval wel tijd want zoals men in Vlaanderen zegt: het vat is af. Opnieuw is het boek inwisselbaar met de vorige boeken en is alles wat erin gebeurt een herhaling van iets dat we al eerder lazen. De obsessie van de schrijver en zijn alter ego Van In voor Omer (het bier), loopt onderhand de spuigaten uit en werkt enkel nog maar op de zenuwen. Van In is een alcoholist die met gratie van heel zijn omgeving mag blijven functioneren en de ongeloofwaardigheid die daar vanaf spat is niet meer goed te praten. Dat kan ook gezegd worden van de rest van de plot. De hoofdpersonages worden meer en meer karikaturen van zichzelf; ze evolueren niet meer. Wat verder nog in dit boek gebeurt, tart helaas alle verbeelding.

Het boek begon nochtans niet slecht met een inbraak en daarop een dubbele moord. De flauwe toespelingen op de dierlijke obsessie om elkaar voortdurend te bestijgen die Aspes personages altijd en allemaal met zich meedragen, zijn zoals steeds kinderachtig en irritant maar er is in het eerste deel van het boek nog overheen te lezen. Na enige tijd gooit de auteur het roer echter om en verandert de plot van het boek drastisch. De kentering is natuurlijk bedoeld als apocalyptisch sluitstuk van een romanreeks maar dat effect wordt totaal niet bereikt. Aspe heeft naam gemaakt en kan zich iets permitteren. Dankzij zijn naam zal het boek opnieuw goed verkopen. Maar als dit het manuscript was geweest van een beginnend misdaadauteur, geen enkele uitgeverij had het willen publiceren.