Na het debuut de bevestiging

Garvin Pouw (1977) vergelijken met een diesel, is nog niet eens zo gek. Een diesel komt langzaam op gang, maar eenmaal op toeren, gaat hij robuust door en is hij nog moeilijk te stoppen. Pouw had meer dan twintig jaar nodig om op gang te komen. Gedurende die tijd schreef hij in alle stilte aan zijn eigen fantasywereld, Valtada. Eind 2017 kwam hij dan eindelijk naar buiten met het resultaat van wat jarenlang stiekem uit zijn brein was gesijpeld. Als een van de tien boeken van het BOEK10 project van Godijn Publishing verscheen De schaduwkoningin, een high fantasyboek dat zich afspeelde in de Valta, een woud dat ergens in Valtada gelegen is. Het was al bekend dat Pouw ook in 2019 een boek zal publiceren binnen het nieuwe BOEK10 project dat in mei gelanceerd wordt. Maar kijk, de diesel is op gang, en nog voor BOEK10 komt Pouw met een tweeluik. En niet meteen een dunnetje. De twee boeken samen zijn meer dan 1.100 bladzijden dik en vormen één verhaal.  

De kronieken van Azeria deel 1 – De vervloekte roeping speelt zich opnieuw af in Valtada. De lezer maakt bij aanvang kennis met vier Nara, het mensachtige ras van Valtada. Aresta is een adolescente die de zomer bij haar tante op de boerderij doorbrengt. Shutai is een jongeman die een tocht is begonnen nadat het kasteel waar hij woonde werd aangevallen en afgebrand. Zijn grootvader ontwierp een heel bijzondere landkaart en Shutai besluit zijn roeping te volgen en met die kaart op zoek te gaan naar Vyrendia, een heilig eiland. Vohan en Yivenna ten slotte zijn een stel dat wat afgezonderd samen in een bos woont. Ook Voran wordt aangetrokken om op tocht te gaan, maar weet niet precies waarheen. Visioenen vertellen hem slechts dat het niet zijn doel is om te blijven waar hij nu is. Op zijn tocht komt Shutai bij Vohan en Yivenna terecht en dat is het sein voor Vohan om Shutai te volgen.  

Het begint wat mysterieus allemaal, maar naarmate het verhaal vordert, wordt de plot almaar meer ontrafeld. Pouw bouwt rustig op en levert high fantasy die precies in elkaar steekt zoals dit subgenre dat zo vaak doet: enkele personen beginnen een queeste en reizen het land door. Ze komen samen, raken elkaar kwijt, vinden elkaar opnieuw, en worden meer dan hun lief is belaagd door wezens die hen willen stoppen. Onderweg groeien de personages. Ze leren over de queeste, over volkeren of wezens die ze onderweg ontmoeten, over het landschap, en ontwikkelen magische krachten. Het klinkt allemaal erg cliché, maar de dosering van alle elementen zit goed en is boeiend uitgewerkt. Net als in De schaduwkoningin besteedt Pouw veel aandacht aan beschrijvingen van de omgeving, al is er dit keer wel meer ruimte voor het avontuurlijke aspect, wat goed is.  

Het elfje Nikara verdient een aparte vermelding. Ze is geen hoofdpersonage maar zorgt voor heel wat schattige en ook grappige momenten. Ze is niet erg slim, naïef, vaak bang, en Pouw heeft haar taalgebruik bijzonder charmant op papier neergezet. Als De vervloekte roeping een (teken)film was geweest, dan was het dit elfje dat de harten van het publiek zou stelen.  

Deel 1 eindigt met een spannende eindstrijd, maar hiermee is het verhaal niet ten einde. De queeste is amper halfweg dan. De vier hoofdpersonages kregen onderweg versterking maar worden nog steeds belaagd en zijn lang niet op hun eindbestemming aangekomen. Hoe dat afloopt valt te lezen in het tweede deel van dit tweeluik: Het eerste eiland. Toch kunnen we nu al vaststellen dat niet alleen de personages, maar ook de lezers een mooi avontuur beleven met dit boek. De verhaallijn klopt, de karakters voelen geen van alle overbodig aan, de dosering tussen spannende en rustige momenten zit helemaal goed. Na een knap debuut bevestigt Pouw geen eendagsvlieg te zijn.