Boeiend concept voor een YA-publiek, heeft echter wel betere redactie nodig

Amarillis en Velira zijn twee zussen die worden opgevoed door hun moeder Mama Arria. Samen wonen ze in een klein dorp aan de rand van een bos, waar ze het best naar hun zin hebben. Ze zijn niet echt zussen, en hun moeder is niet echt hun moeder. Velira’s moeder was een dienstmeid en Amarillis’ moeder was een zus van Mama Arria. Over beide vrouwen heeft Mama Arria niets goeds te vertellen. Maar toch ... het favoriete bedtijdverhaal van de twee meisjes is dat over twee prinsessen die zijn ontvoerd. Ze dromen stiekem dat zij die prinsessen zijn. Als de meisjes 15 en 16 jaar oud zijn, heeft de oorlog die de Bloederige Koning voert, het dorp bereikt en worden de meisjes gedwongen te vluchten. Snel komen ze erachter dat dat bedtijdverhaal niet zonder reden hun favoriet is.

Bjorn Peeters zet het verhaal sfeervol aan. Hij introduceert de twee meisjes kort maar goed en laat hen heel snel ouder worden zodat met de essentie van het verhaal kan aangevangen worden. De schrijver creëerde een wereld waarin licht meer is dan het lijkt. Het is een bron van kracht en er zijn tientallen soorten van. Sommige mensen kunnen het licht opwekken uit zichzelf, met behulp van een vorm van toverspreuken, en dat licht doorgeven aan anderen. Zij zijn de amani. Ze kunnen ermee genezen, maar ze kunnen er ook anderen kracht en snelheid mee geven, zodat het vechtmachines worden. Deze vechters zijn de ebero. Amarillis is amani, Velira ebero. Amani en ebero samen worden Ictiluni genoemd. Het is een mooi concept waarmee de schrijver alle kanten uit kan.

Het boek is niet heel erg dik en daarom gaat het niet alle kanten uit. Amarillis en Velira zijn voornamelijk op de vlucht in dit boek en proberen te overleven, terwijl ze ook uitzoeken wie ze zijn en wat hun levensdoel is. In de vervolgdelen komt hier misschien verandering in, en dat mogen we hopen, want de twee meisjes vluchten en vechten eigenlijk alleen maar. Dat is prima voor een tijdje, maar als de vervolgdelen niet ook andere dingen brengen, dan gaan slechts weinigen de reeks tot het einde uitlezen.

De reeks werd oorspronkelijke uitgegeven met een heel andere kaft, en onder het pseudoniem Linnse Peeters. Die originele kaften waren vreselijk fout en lieten vermoeden dat deze boeken chicklit waren voor prepuberale tienermeisjes. Het pseudoniem droeg bij aan dit effect. De nieuwe kaften daarentegen zien er prachtig uit en vertellen precies wat de lezer kan verwachten, en dat is fantasy. Bjorn Peeters liet gelukkig ook het pseudoniem vallen. Nu zal tenminste het juiste publiek door de boeken worden aangetrokken. Eén ding had nog verbeterd kunnen worden: "Peeters Bjorn" op de kaft had "Bjorn Peeters" moeten zijn. Ooit was het gangbaar om de familienaam eerst te schrijven, maar die tijd is al decennia voorbij. Het voelt heel houterig en vooroorlogs aan.

De boeken zijn bedoeld als fantasy voor volwassenen, maar dat is wellicht wat te hoog gegrepen. Hiervoor is de evolutie van het verhaal wat te simpel, en hetzelfde kan van de schrijfstijl gezegd worden. Eenvoudige, lineaire plotwendingen, typeren die evolutie. Eenvoudige zinnen en helaas ook wel wat spel- en stijlfouten typeren de uitwerking. Door de evolutie van het verhaal is het eerder geschikt voor een jonger publiek dat nog niet te veel fantasy achter de kiezen heeft en er daarom nog niet te veel eisen aan stelt.

De schrijffouten moeten worden aangepakt want ze vertellen de lezer dat het boek slecht geredigeerd is. De meeste schrijffouten worden niet door de spellingcorrectie van de tekstverwerker opgepikt omdat het om fouten gaat die wel een correct woord opleveren. Er is echt iemand nodig met verstand van spelling die de tekst naleest om ze eruit te halen. Maar ze storen wel want in elk hoofdstuk zijn er wel enkele van dit soort fouten te vinden. Er staan een tweetal dt-fouten in de tekst en die zijn uit den boze. Soms gaat het om een typefout of een verstrooidheidsfout die we allemaal wel eens maken en die we vaak bij een tweede lezing nog over het hoofd zien. Nalezing door een ander persoon is opnieuw de beste manier om dit aan te pakken. Ernstiger is dat de schrijver verraadt dat hij een aantal basisspellingregels niet onder de knie heeft. Zo kent hij niet de functie van een eind-n in woorden als beide(n), sommige(n), enz. Als de eind-n nodig is, worden de woorden consequent fout geschreven en dan pas gaat opvallen hoe vaak dit soort woorden in een boek voorkomt. Ook het gebruik van een komma (en geen punt) aan het einde van een gesproken zin die wordt gevolgd door meer tekst, is een regel die de schrijver niet kent. Hieronder twee voorbeelden, maar de fout wordt door heel het boek doorgetrokken en dat is vervelend voor lezers die zich daaraan storen (en dat zou elke lezer moeten doen).

"Ja, en we weten niet wie welke prinses is." zei Amarillis.
"En of we onszelf niets verbeelden." zei Velira.

Als de schrijver deze fouten aanpakt, is het boek meteen een ster meer waard, want het verhaal zelf is aangenaam voor het correcte publiek, maar de fouten gaan na verloop van tijd irriteren. Leuk en origineel zijn ook de extra’s op het einde. Deze doen wat denken aan de ‘deleted scenes’ die men als extraatje op een DVD aantreft. In dit boek zijn het er een drietal en ze passen perfect in het verhaal dat men net las, maar ze zouden de continuïteit onderbreken of er de vaart uithalen. Door ze achteraan te plaatsen, heeft de auteur een bijzonder charmante oplossing bedacht.

Conclusie: het concept is goed uitgedacht en is vooral geschikt voor een iets jonger lezerspubliek. Het heeft genoeg in zich om graag gelezen te worden. Meer aandacht voor redactie en spellingregels is wel een noodzaak wil het boek een betere indruk nalaten dan dat het een typisch selfpublishing product is.