Een ouderwetse detective in een moderne wereld

Iedereen kan zich wel een film voor de geest halen waarin een privé-detective van de oude stempel een rol speelt. Zo eentje die in een rommelig kantoortje, voeten op het bureau, sigaar in de mond, hoed en trenchcoat aan de kapstok, zit te wachten op een opdracht. De sfeer die zo'n beeld uitstraalt is er eentje van gezelligheid en gezapigheid. Breng die sfeer over naar ca. 2030 en je hebt Maalstroom.

In Maalstroom hebben James "Jim" en zijn zus Katherina "Kit" Guardner een interstellair detectivebureau en aan het begin van het verhaal zadelt Jim zijn zus op met een surveillanceopdracht in een supermarkt. Het is een korte, saaie opdracht waar Kit tegenop ziet. Algauw echter bevindt ze zich middenin de actie als de supermarkt overvallen wordt. Daarna wordt ze wakker in het ziekenhuis zonder herinneringen aan wat er gebeurd is. Men denkt dat ze een partydrug genomen heeft, maar de oorsprong daarvan is onbekend. Voor ze het weet wordt Kit meegesleept in een avontuur dat haar naar de wonderlijke planeet Veringo brengt. Jim voert ondertussen op aarde een eigen onderzoek naar de moord op twee tieners. Algauw echter worden Jim en Kit naar het leven gestaan en zonder dat ze het van elkaar weten zitten ze beiden achter een stukje van dezelfde puzzel aan.

Pepper Kay is de schrijversnaam van Liesbeth Korsman, geïnspireerd op haar rode poes, die al langer Pepper heette. Omdat je niets van of over Pepper Kay kan lezen zonder dat daarin vermeld staat wat haar echte naam is, is de keuze voor een schrijversnaam niet helemaal duidelijk. Misschien is de naam gekozen met het oog op een internationale carrière? De Kit Guardnerreeks, waarvan Maalstroom deel 5 is, speelt zich immers af in Amerika en de aardse personages zijn stuk voor stuk Amerikanen. Voor het verhaal zelf had dat niet gehoeven. Het gedeelte dat zich op aarde afspeelt heeft Amerika heus niet nodig om boeiend te zijn.

Kay stopt heel wat sciencefiction in haar boek. Alhoewel het verhaal zich amper in de toekomst afspeelt, is het leven toch al erg gewijzigd. Sommige evoluties liggen in de lijn der verwachtingen maar andere zijn onmogelijk te realiseren op deze korte termijn (zelfs niet als de aliens morgen landen). Daarom had de reeks zich beter 20 jaar later afgespeeld, kwestie van de houdbaarheid ervan niet te snel te overschrijden.

Kay legt gelukkig niet al te veel uit. De veranderingen op aarde worden veeleer gesuggereerd doordat de personages ermee te maken hebben. Er blijft daarom voor de lezer heel veel over om zelf bij elkaar te denken, iets wat een sciencefictionliefhebber doorgaans wel kan appreciëren. De nieuwe technologie op zich is minder overtuigend. Een deel ervan is niets anders dan bestaande technologie met een nieuwe naam, zoals de smartphone en de zelfrijdende auto. Deze een andere naam geven komt wat kinderachtig over.

Kay doet het een pak beter als het om Veringo gaat. Dat is een fijn bedachte planeet die heel mooi beschreven wordt. Hier legt Kay wél heel veel uit maar het is prettig om te lezen hoe Veringo in elkaar zit en hoe de Veringolezen eruitzien en zich gedragen. Die beschrijvingen vormen het mooiste deel van het boek.

Er wordt in Maalstroom wel eens gezinspeeld op gebeurtenissen uit een van de vorige boeken, wat het soms een beetje lastig maakt om dit boek als losstaand verhaal te lezen. De plot op zich is prima te volgen maar je mist soms wat achtergrond die duidelijk uit de vorige boeken stamt. Dat mag de pret echter niet drukken want het verhaal is zeer onderhoudend en verveelt geen seconde. Jim en Kit zijn aangename personen om over te lezen. De nostalgie van de ouderwetse detective in een modern jasje is aantrekkelijk. Aan deze reeks mogen gerust nog meer delen gebreid worden. Ze zal geen literaire potten breken maar kan desondanks bekoren.